Dende Hiroshima á aldea galega

Os libros serven para coñecer a historia, o mundo que nos rodea a nós e a outros habitantes deste universo, pero tamén son útiles para facernos reflexionar sobre acontecementos, xentes e situacións. É o caso de «La espera» (Kalandraka).

No epílogo, o seu autor, o norteamericano Arthur Binard, explica como en Estados Unidos se formou «nunha escola onde explicaban en inglés a necesidade e a lexitimidade de lanzar as bombas atómicas».

Cando anos despois recalou en Hiroshima e no seu Museo da Paz aprendeu unha verba: Pikadon. A palabra serve para denominar no Xapón a bomba atómica pero dende a experiencia das persoas que sufriron a fisión nuclear.

No Museo, escoitou a historia que múltiples obxectos lle contaron dos seus donos e donas que naquel 6 de agosto de 1945, hai 80 anos, se atopaban na área de influencia da bomba en Hiroshima.

As historias deses obxectos chegan agora ata nós coas fotos de Tadashi Okakura e os poemas de Arthur. Dos 21.000 do Museo, elixiu para o libro un total de 14. Con eles, traslada o derradeiro ou derradeiros días con vida de máis dunha ducia de mozoulos que, a pesar de quedar abrasados, loitaron por vivir, algúns entre os brazos das súas nais.

Outra historia, pero sen dor, é «A miña mascota e mais eu» (Kalandraka), asinada por David Hernández Sevillano e Alejandra Estrada. Na primeira páxina, un can cunha pelota comeza o relato: «Chámome Coco e sempre tiven unha mascota». Ata o remate da obra, imos coñecendo a complicidade entre o can e o neno, cunha linguaxe chea de cariño. A peculiaridade do libro radica en que quen o narra é o cadelo e de quen fala é o rapaz.

O universo dos animais é explorado tamén en «O tellado de Bieito» (da editorial Nube Ocho). Neste caso, o texto e as ilustracións son de Anuska Allepuz. O arranque é unha lea discursiva entre Gato e Rato pola propiedade dun tellado. Pouco a pouco, outros animais tamén o irán reclamando ata que un suceso acontece e o oso Bieito queda triste ante o resultado. Porén os outros animais farán ao fin piña para resolver a desfeita.

Para os primeiros lectores, «Que precisa un gato pequeno?», editado por Kalandraka e asinado por Natalia Shaloshvili. Fálanos da importancia de coidar, de ter quen nos queira e nos coide. Os debuxos son sinxelos pero cunha atmosfera de cor que envolve cada páxina como se a tivera no colo.

Curiosa é a proposta de «Dez coelliños», de Maurice Sendak (Kalandraka). O autor de «Onde viven os monstros» aposta aquí por un álbum só ilustrado, sen palabras no que o protagonista é un neno mago. Da súa chisteira van choutando coelliños. A obra serve para os máis cativos para aprender a contar os primeiros números.

Outra xoia pero con máis letra é a versión pop up dun clásico, «Unha eiruga moi larpeira», de Eric Carle e tamén editado por Kalandraka. É a historia dunha ouruga que come, come e come ata converterse nunha preciosa bolboreta.

Pola súa parte, Hércules Edicións ofrece «Son calado», de Andie Powers e Betsy Petersen. No inicio, vemos a Emilio, un neno que nos marca a diferenza entre ser calado e ser tímido. Nas páxinas, explícanos que inda que non fale moito, no seu interior, el é un valente guerreiro, un ousado capitán... Como di a autora no final do libro, esta historia é «para nenas e nenos calados aos que as persoas adultas non entenden».

Tamén con Hércules coñecemos o álbum ilustrado «Cando era pequena», de R. J. Peralta e Blanca Millán. O escenario deste volume é unha aldea do pasado e en concreto, a casa da protagonista onde mora cunha gran familia. Pouco a pouco vai describindo os labores do agro colectivos e individuais, a emigración do seu irmán, a importancia das cartas como medio de comunicación, a felicidade de vivir xunto aos seus.

Por último, a editorial Nube Ocho presenta «Vera astronauta», un libro sobre unha nena que chega á Gran Academia Espacial. Alí son todos nenos varóns agás ela e unha amiga. Unha viaxe a Marte para axudar a uns compañeirosserá o inicio dunha gran carreira.

Un libro con pictogramas é «Nicolás vai á biblioteca» (Kalandraka). O texto é de Bata e as ilustracións, de Alicia Suárez. Nel, fala do apaixoante que pode ser a unha biblioteca para vivir moitas aventuras a través de diversos tipos de libros.Agora que vén a Noite de Samaín, «Noite de golpes» pode ser un libro interesante. A cuberta brilla na escuridade. Ao pasalo, descubrimos un esqueleto pequeno que le un cómic mentres un esqueleto grande pasea o can. Nas sucesivas páxinas, coñecemos a súa casa, cando entran en perigo e cando están a salvo sempre grazas ao médico e grazas a permanecer xuntos o pai e mailo fillo esqueletos. Tamén é de Kalandraka.

Suscríbete para seguir leyendo