Laxe presenta 'Sirat' en Vigo: «Démolo todo con esta película»

'Sirat', o filme que recibiu o Premio do Xurado no Festival de Cannes, continúa á conquista dos cinemas españois. O director, Oliver Laxe, compartía con FARO este mércores en Vigo os últimos datos. «Levamos 75.000 espectadores (ata o martes) e pedíronnos 40 copias máis polo que se verá en 218 cinemas. En vez de baixar na cifra de salas, que é o normal [co paso das xornadas], estamos subindo», comentaba coa ollada inzada de felicidade.

Laxe realizaba estas declaracións no hall dos Multicines Norte pouco antes de reunirse cos espectadores para un coloquio. En canto á relación entre as cifras e as súas expectativas, foi claro: «Eu intento non proxectar; a intención era facer unha película que fose popular sen enganarme e chegando a un público novo. Estámolo conseguindo e estou moi moi contento. O filme conecta coa xente».

Conectar coa xente

Recoñecía que o fin da película era «facer que o espectador mirase dentro del. ‘Sirat’ non é unha película normal». Certo que non pero por que hai persoas que quedan fascinadas mais non captan a mensaxe? «Eses espectadores teñen que cuestionarse se se están enfrontando a unha obra de arte da mellor maneira. É posible que estean demasiado na cabeza; hai que abandoarse e sentir as cousas. Están habituados a un cinema máis de explicar cousas. Isto é unha experiencia cinematográfica; é arte. Expresarme non pasa só pola cabeza, senón por outros modos de percepción como a pel, o estómago, o corazón», respondeu.

O camiño, a verdade e a vida

Tras estas e outras declaracións, Laxe trasladouse co produtor Xavi Font ata a sala onde o agardaba o enorme aplauso do público. Ao redor de 140 persoas viran na hora e media anterior a película. Á dereita da miña butaca, falei con Natalia; á esquerda, topeime con Juan. Era a segunda vez que ambos os dous vían o filme.

O caso de Natalia foi curioso, abandonou a película antes do punto de inflexión da historia na que a trama che dá unha pancada no fígado e no corazón á vez. «Non o podo soportar. Non podo revivir esa escena outra vez. Paréceme demasiado cruel. É unha boa película pero pregúntome se era necesaria esa escena. Supoño que si», confesoume.

A vida é cruel

Pregúntolle ao cineasta por esta cuestión. «A vida –respondeu– é cruel. Eu dialogo coa vida e nela hai xente que morre. É unha película sana. Ás veces, para non sentir tanta dor, o camiño é a dor».

Pola súa parte Juan confesou que o filme sorprendeulle: «O guion é moi bo e destaco o sensorial para participar da narrativa coa música, os planos distintos, esas imaxes que son bestiais; e case cheiras a area do deserto».

Marrocos, fonte de inspiración

Precisamente sobre o deserto de Marrocos onde se rodou parte do filme preguntáronlle no coloquio. «Alí, sentes que es cero, que non es nada. A paisaxe d´Os Ancares asómbrame pero a de Marrocos máis pero non me angustia. A natureza é dura pero protectora», reflexionou ante os espectadores.

Siete razones por las que ver «Sirat» en el cine

Foi tamén en Marrocos onde naceu o filme, un día que houbo unha rave preto do palmeiral onde Laxe vivía para a preparación do filme «Mimosas». «Estaba bailando cos ollos pechados e chegábanme as primeiras imaxes», engadiu para amosar a súa admiración pola comunidade raveira fixándose «nos coidados» duns a outros. «Veñen de contextos desestruturados. Teñen algo dos antergos e a vida fíxoos humildes, co ego ben controlado», agregou.

«Démolo todo, como se fora a derradeira película da nosa vida»

Explicou Laxe que o filme foi un esforzo enorme con días nos que había ata 100 persoas na rodaxe: «Démolo todo, como se fora a derradeira película da nosa vida».

Aproveitou para defender a importancia da arte como guía ata o «corazón». Resumiu que «Sirat» é cinema narrativo e sensorial con poesía que busca que nos identifiquemos cos personaxes. «É unha película dura e incomprensiva para algunha xente. Como podemos pensar que a vida é xusta? Eu quería expresar a miña visión da vida neste filme», apuntou.

Nesa visión, plasma a morte da que confesou ter medo. «O que nos fai madurar é entender a morte para vivir con máis intensidade», sinalou para engadir que o tren do filme «é a historia da humanidade» e que cada un de nós debemos pensar que fariamos no lugar de cada personaxe, que sentiriamos en cada un dos momentos desa ponte do paraíso ao inferno.