«As rondallas van converterse nun fenómeno»

Alexandre Fernández (Vigo, 1977) leva catro anos coa batuta musical da Rondalla Santa Eulalia de Atios de O Porriño. Nese tempo, logrou gañar o Festival de Rondallas do Ifevi en dúas ocasións. A primeira, o ano pasado. A segunda, este domingo. Doce meses transcorreron, doce meses de incógnitas pola súa saúde cun final feliz.

-O ano pasado, desmaiouse na actuación a causa do tumor cerebral que tiña e do que o operaron despois. Supoño que iso lle empuxou a elixir «Viva la vida» para a actuación.

-Foi un tema que montei hai catro anos porque sempre me gustou moito. Elixino como celebración pero tamén polo que me pasou, como homenaxe á propia vida. O director de cinema Daniel Sánchez Arévalo [que dirixe a película «Rondallas»] deume os parabéns e díxenlle sincero que era un dobre reto. Primeiro, revalidar o título no centenario. Segundo, un reto persoal para demostrarme que podía seguir na palestra.

-Tamén sonou «Heart of courage», de Two steps from hell.

-Si, «Corazón de coraxe» tamén está relacionada con esa coraxe que ás veces precisas ter para superar este tipo de cousas. «Heart of courage» é épica, vincúloa a ter valentía despois de estar tirado no chan.

-Percusionista tradicional, gaiteiro e profesor [exmembro de Pelepau dende hai meses], volveu apostar por muiñeiras.

-Tocamos a Xota do Brumeigho de Edelmiro Fernández, un gran gaiteiro galego; e a Muiñeira d´A Cabra, do repertorio dos Quintas do Deza por Dequenvessendo. Fíxenlle unha introdución á bossa nova para darlle unha homenaxe a esa emigración de ida e volta que houbo coa emigración galega. Despois pechei con «Será perché ti amo» para que o repertorio sexa acorde para todos os públicos. É un tema que sona moito, en Balaídos por exemplo. É interxeneracional.

-A posta en escena foi espectacular cos rondalleiros formando un número 100 na pista.

-Si. A coreografía realizouna o presidente da rondalla, Miguel Pérez (que toca a charrasca). Fixo un traballo exquisito xunto aos abandeirados que lograron un cuarto premio nesta edición. A idea era, ao pechar a actuación, facer o debuxo do 100 para homenaxear os cen anos de vida da rondalla, cen anos de cultura e historia de Atios, no Porriño.

-O nivel do certame foi moi bo.

-En xeral, direi que as rondallas se puxeron moito as pilas e que houbo moita competitividade. Creo que debeu ser bastante difícil para o xurado. Torroso e Pexegueiro fixérono moi ben. Santa Eulalia de Mos fixo un gran traballo inda que levou un quinto premio e Pontellas (segunda) demostrou que segue sendo unha rondalla con opcións. Para Atios, foi un premio á constancia. Tivemos moitas actuacións este ano e rodamos moito o repertorio. O domingo, tocamos de memoria, con calma pero con nerviosismo. Inda que gañaramos o ano pasado, era como se sairamos con -30 puntos porque había unha expectativa.

-Pode o filme «Rondallas» impulsar estas agrupacións?

-Creo que a película vaille dar visibilidade a algo moi noso. Todo o mundo vai saber que temos unhas agrupacións musicais ao redor do nadal que saen ás rúas. Foi un certame diferente este ano.

Quixen sacar os meus sentimentos a través da música; quería celebrar a vida.

Quixen sacar os meus sentimentos a través da música; quería celebrar a vida.

Alexandre Fernández

— Director da Rondalla Santa Eulalia de Atios de O Porriño

-Hai rondallas para rato?

-Unha gran noticia é que nazan rondallas novas [en O Porriño; en Baiona coa de Baíña e en Redondela coa Rondalla da Asociación Cultural e Deportiva A Miñoteira de Ventosela]. Empeza a nacer un amor polas rondallas. Creo que se vai converter nun fenómeno; de feito, é algo que xa está sucedendo. Hai moito neno pequeño e rapazada. Iso asegura que vai haber continuidade moitos anos máis, iso é o importante.

-Falo con vostede e paréceme todo un milagre. Supoño que nalgún momento da grave doenza chegou a pensar o pasado ano que non regresaría á rondalla.

O relevo xeracional, o difícil futuro das rondallas

-(Silencio prolongado para responder coa voz crebada) Si... é que me caen agora as bágoas de emoción... É certo. Cando che pasa algo así plantéxaste moitas cousas como que quizais vai ser a derradeira vez que dirixes. De aí o reto. Quixen sacar os meus sentimentos a través da música; quería celebrar a vida.