A cultura galega, de que receitas precisa para o seu futuro? Están a cambiar os modos de consumo e preferencias dos consumidores que solicitan novas formas de cultura. E dende aquí os produtores ven as modificacións nos paradigmas con preocupación por temor a non poñerse ao día e non poder conectar cos futuros usuarios nos vindeiros anos.
“Os rapaces están vendo vídeos feitos en China e noutros lugares. Por que triunfa iso mentres nós producimos outras cousas?”, preguntouse Álvaro Pérez.
Patricia Hermida, pola súa parte, sinalou que “non temos plataformas alternativas” de noso para mostrar os produtos. Pero ademais e non menos importante, falta unha mellor formación en novas tecnoloxías. Como mostra, o recordo de que no inicio da pandemia non sabía moita xente organizadora de eventos culturais transmitilos vía streaming.
Álvaro Pérez, presidente da Academia do Audiovisual, teme que ás empresas industriais galegas as pille o tren da modernidade. “Son pesimista. Noto certa desconexión coa xente que está consumindo agora máis nova. Non se está facendo nada en Galicia salvo excepcións para os públicos de menos idade. Por que? Porque a curto prazo hai posibilidade de producir e non atendemos ao que vén detrás”, reflexionou.
Aproveitou para citar varios exemplos que si están a conectar coa mocidade como o “Dígocho eu” á marxe dos contidos e a lingua, “o que é marabilloso, está funcionando –opinou– porque fan cousas no TikTok. Os demais nin sequera somos capaces de promocionar os nosos produtos nesa rede”.
Neste punto, o sector da música tamén está a ver unha sombra sobre ela e que se obxectiva na programación de festivais para a xente de 20 anos ou pouco máis. Hermida comentaba que de momento este segmento poblacional está respondendo ben ao que se lle oferta pero xa comeza a haber dúbidas de que o formato festival tal e como entendemos agora (público que se limita a ver un concerto de forma pasiva) se manteña no tempo.
Para entendérmolo mellor, puxo o exemplo dunha estampa vista por ela recentemente nun festival en Cambados: a xente non ía ao concerto a vivilo; estaba máis volcada en retransmitir o evento e comentalo a través do teléfono que na propia experiencia en directo e in situ. “Non estamos a facer ben os deberes”, sentenciou.
“Otempo de pandemia negounos a posibilidade de tomar o pulso á xeración que inminentemente se ía incorporar a ese mercado, refírome a cando empezas a disfrutar máis da música, a eses primeiros concertos aos que vas cos teus amigos ou só. Seguimos programando festivais para xente que ten de vinte e pico anos para arriba. Seguimos vendendo o mesmo modelo que está triunfando pero non sabemos que pasará con el en tres anos. Aí tamén son bastante pesimista. O festival funciona pero non facemos unha reflexión do que pode ser o seguinte paso. Non estou segura de que a fórmula de hoxe funcione dentro de tres anos”, reflexionou.
Ademais, a presidenta da Asociación de Empresas Musicai engadiu que “o que máis en falta boto é o compromiso social urxente por parte de entidades privadas e da propia sociedade”.
Compromiso social
Non obstante, non hai cambio na oferta de contidos culturais para unha sociedade sen o compromiso desta en favor desa oferta. Para Patricia Hermida, a falta de compromiso por parte do sociedade tradúcese nas propias dúbidas sobre a capacidade do sector. “O outro día –engadiu– tiña unha discusión cun compañeiro que dicía que non se apostaba polos artistas galegos porque non se sabía se ían vender as entradas”.
Esta produtora e manager de grupos tamén aproveitou para poñer sobor da mesa a monitorización de dereitos. Foi na pandemia cando moitos artistas se decataron de que asinaran acordos, por exemplo, coa TVG para transmisión de concertos sen que chegaran a percibir un céntimo por eles. “Hai que solucionar esa eiva para nós, os músicos”, demandou.
