A Deputación de Ourense acolle estes días a nova exposición de Celso Varela, un autor eloxiado pola crítica e (aínda máis infrecuente) polos seus compañeiros artistas pero pouco coñecido polo público, un feito que recoñece coa súa habitual humildade: "Tamén se preguntou eso Jorge Castillo ao ver os meus cadros, e penso que efectivamente eu terei algo de responsabilidade porque mentras que outros adican moito tempo a darse a coñecer eu sempre me pecho no traballo. Pero sabe o que lle digo? Que o máis difícil é pintar, e logo xa se verá se nos damos a coñecer, neste mundo de presas eu non quero ter tantas".

-¿Que é un artista?

-É complexo: É un xeito de vida, o pintor eo todo o tempo, cando pinta e cando non porque a deformación que levas dentro faiche mirar todo dentro desa óptica. Eu entrei aquí e se houbese un cadro estaría, sin querelo, mirando constantemente á parede pero como non o hai miro para vostede.

-Celso Varela. 30 anos de pintura é o título da obra sobre o seu traballo ¿que ensinanzas se colleitan de tres décadas de arte?

-Moitísimas, son en realidade máis de trinta anos e significan viaxes, vivencias que pasaches, cousas que viches e leches, exposicións, é un tempo moi largo aínda que no mundo da pintura o tempo non funciona así, hai pintores que si tiveran morto á idade que eu teño agora non terían feito a obra da súa vida, penso en Goya ou en Miguel Ángel. Houbo algúns prematuros, pero outros que incluso aos 80 anos estaban facendo a súa gran obra.

-¿Subestimase a importancia da madurez do artista?

-É que esa madurez é moi importante, se me pregunta cal é a mellor obra que pintei direille que a mellor está aínda por pintar, fago miña a frase de Diego Rivera cando afirmou que tiña que ter vivido tres vidas para pintar todo o que levaba dentro, pois eu con máis de 50 anos digo tamén que tería que vivir varias vidas para pintar todo o que levo dentro.

-Na súa primeira obra pintou á súa irmá

-Pódese decir eso sí, en realidade é das miñas primeiras obras da que estou máis contento (risas), fixena na casa onde eu vivía, debaixo da miña habitación durmía unha vaca.

-Sempre pinta vostede con modelos ao natural, o que tampouco é frecuente

-Eu necesito pintar co modelo diante. Decía Balthus que o motivo é a escusa, o tema un pretexto: hai que mirar a pintura. Pois a min pásame eso, necesito decirlle "posa vostede para min?", tela diante, se non o cuadro non me sae, porque o que busco é captar a túa alma. E sabe que me pasa con eso de posar? Que ás veces pregúntolle a unha muller se quere posar para mín e o primeiro que me resposta é que non pensa posar desnuda, coma se eu llo fora a pedir. Eses días penso, pero terei eu pinta de sátiro?

-A súa obra, permítame, parece a dunha persoa nerviosa ¿como combate alguén así a ansiedade do lenzo en branco?

-Afrontoa cunha velocidade de vértigo. Eu pinto moito no campo, á antiga usanza, e ás veces estou pintando paisaxes sobre cartón, unha superficie que seca rápido e se adapta a esa ansiedade da que vostede fala, e ás veces doulle pinceladas tan fortes que se sente o ruido na tabla sobre a que está o cartón. Pois tanto se oe, tanta é a velocidade e os nervios que os cans dos arredores ladran.

-¿A arte doe?

-Claro que doe, a mín doeme sí, eu non me divirto pintando, a entrega doe, aínda que a pesares de todo, por moito que fira, hai que amar a arte porque é a máxima expresión do humano, é o mellor que pode dar unha persoa. Mire, e falo por min: Eu dou o mellor de mín cando pinto, entregome ata doer, logo deso quedo deshabitado.