La concejala de Educación e Xuventude de Cangas, Ingrid Oprea, presidió ayer la entrega de los premios del Certame de Cartas de Amor, coincidiendo con San Valentín, y en un acto muy emotivo en el que los premiados leyeron sus cartas, entre ellos, un niño pequeño, de 7 años. Fueron 69 cartas presentadas. En la categoría A, hasta 16 años, resultó ganador Manuel García Cordeiro, alumno de 16 años de la Casa de la Virgen, con una carta de un emigrante en Argentina, fechada en 1948, a su amada en su tercer aniversario. El segundo premio fue para Aroa Casás Paz, de Cangas; y el tercero para Hugo Fernández Costa, de 15 años, alumno también del colegio Casa de la Virgen. Solo se presentaron cartas del colegio Casa de la Virgen y del Compañía de María. En esta categoría hubo 14 accésit: Paula Fontenla Magallanes, Adrián Pastoriza Núñez, Aldara Gómez Pais, Daniel Vega Rúa, Carla Santos Castro, Ainara Rivas Gómez, Mateo Nieto Barreira, Paula Rodriguez Mallo, Nerea Chapela Carballo, Ainhoa García Rodas, Leire Brun Fernández, Antía Romero Díaz, Carlota Tiebo Romero y Jimena Nieto Barreira.

En la categoría B, de mayores de 17 años, resultó con el primer premio la canguesa Verónica Bastón García, de 44 años; con una carta poética sobre el amor adulto; el segundo premio fue para Alba Sánchez Ares, de Santiago; y el tercero para Javier Gallego, cangués de 66 años. Hubo un accésit para Sandra Rodríguez Acia, de 17 años, natural de Monforte, que se desplazó desde la localidad lucense a recoger su galardón en Cangas.

Los premios en la categoría B, consisten en estancias de una noche en una casa de turismo rural; y en la A, vales de 75, 50 y 40 euros, respectivamente, para compras de material.

Carta de Manuel García

"Querida Sofía:

Amor, xa vai facer un ano que non te vexo, a estas alturas a miña alma está indefensa; sei que che dixen que este traballo ía ser moi proveitoso para os dous e que ía volver en pouco tempo, pero por problemas de traballo e tempo non puiden achegarme.

O único que mantén o meu corazón esperto corazón é a esperanza, a esperanza que sinto por algún día reunir o diñeiro dabondo para volver a ter unha gran vida xunto a ti. Espero que teñas as mesmas ganas de verme porque eu non podo pasar nin tres minutos sen recordar o teu fermoso sorriso, sen recordar como me mirabas aos pés da praia nas nosas xuntanzas de verán e como te estremecías cando a auga xeada do Atlántico bañaba os teus pés.

Escríboche esta carta con bágoas, aínda que invadido por un chisco de felicidade, xa que, como sabes, este vindeiro mércores é o noso aniversario, celebrando así o mellor día da miña vida, o día que descubrín o que os escritores románticos se referían coa palabra amor, o día que entendín que a vida é efémera e se non intentas facer o que queres, o tempo non vai esperar. Así é como atopei a miña mellor amiga, a rocha onde apoiarme nos momentos difíciles e sobre todo descubrín que eras a persoa pola que percorrería o ceo e a terra para pasar un día ao teu carón.

Que saibas que o que máis me doe é que sei que alí onde estás non van ben as cousas, o pobo pasa fame e por iso quero que entendas por que emigrei a Arxentina.Non podía aguantar como o ser ao que máis quero estea pasando fame. Sofía, quero que saibas que ti es a razón pola que me levanto todas as mañás, ti es a razón pola que soporto ao imbécil do meu xefe, ti es a razón pola que a miña vida ten un atisbo de esperanza e non se consome completamente pola oscuridade.

Dende que todos os meus irmás morreron na guerra es a única que me queda, a única que non podo sacar da miña mente. Sei que neste preciso instante estarás chorando, e se a miña memoria non falla, tamén estarán treméndoche as pernas, pásache sempre que choras.

Finalmente, quero dicirche que teñas coidado, normalmente este goberno non se toma aos republicanos á lixeira. Hai tempo que non teño noticias túas, pídoche por favor que me contestes ou que veñas aquí, aínda que creo que iso é imposible xa que non serías quen de deixar a túa familia. Sempre fuches moi boa. Espero que esteas ben e que te vexa pronto. Recorda isto: quíxente, quérote e sempre te quererei, nunca o olvides.

P.D.: Por favor contéstame a esta carta necesito saber se estás ben".

Carta de Verónica Bastón

Respira! inspira-exhala...outra vez...respira!inspira-exhala...

Afogo! asfixio neste mar de sentimentos que non me deixa vivir, que non me deixa tomar aire, que me está matando pouco a pouco, debilitanto a miña alma.

Agora xa teño recorrida a vida, xa case alcanzadas as metas, peino canas e luzo arrugas, non é o momento.

O ímpetu xuvenil xa hai séculos que me abandonou; a valentía e ousadía feminina que emanaba de toda "eu" foise convertendo en calma, comodidade, responsabilidade e compañía. Non preciso nada máis. Non quero nada máis, ou sí?

Quen te invitou?

Quen? Como?

Amor que xurdiu prohibido, dun "ai!" resignado escapado dos beizos acomodados na cotidianeidade da vida.

Colorido, chegado para pintar uns soños que xa vai tempo que se tinguiron de branco e negro, cunha escala de grises incapaz de sobresaltar a uniformidade opaca do dia. Inesperado, como as tormentas de verán que dan un respiro aos longos días de area e salitre vacilando hoirarios sen rubor, solpoñendo tardes e noites e amencendo tardes de mañás. Atraínte coma o mar nos solpores do outono, como as malas compañías na adolescencia, como o chocolate na migrañas.

Anhelado, como os abrazos recordados dos que marcharon, eses que non se van, que permanecen tatuados na nosa pel con tinta de cariño e dozura. Excitante, como a libido adolescente, como os desexos escondidos, aqueles esvaecidos nas primeiras caricias, nos primeiros bicos inocentes e tamén nos máis sensuais.

Vacilante, como as fragancias da infancia que nos enchen de repente e evocan sorridos ou bágoas a partes iguais, segundo entren de golpe ou paseniño sen avisar. Pecho portas, selo entradas, encadeo sentimentos para desarmarte e vencerte. Tarde xa AMOR para vivirte, chegas sentenciado á condena do silencio.