Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Recordo estudiantil

O autor, antigo alumno de Casares, lembra o seu paso por Cangas

"Una tarde parda y fría

de invierno. Los colegiales

estudian. Monotonía

de lluvia tras los cristales"

Antonio Machado, "Recuerdo infantil"

Curso 1976-77. Cada inverno acontecía o mesmo, mais, nos dous últimos, os temporais que barrían Cangas eran algo fóra do normal. Obrigábannos a fuxir do vento e da chuvia polas rúas de "atrás" [Fomento, Saralegui, Real, Sol ...], cando desde a Fábrica da Lus, onde nos deixaba o Cerqueiro, iamos os que viñamos de Aldán ou do Hío na procura do refuxio de O Forte no camiño ao Instituto Nacional de Enseñanza Media Mixto de Cangas, tendo que gardar forzas para o último sprint ao longo das Casas Baratas de Rodeira.

Ao chegarmos petamos cunha desagradable sorpresa: Rafa, o conserxe, estaba agardando por nós para amosarnos parte da desfeita. Os corredores do 1º e 2º andar cederan e practicamente era imposible seguir coa normalidade académica. Así foi: case unha semana sen clase.

Daba gusto escoitar a Carlos Casares cando explicaba a Literatura Española do 98, do 27? En 6º de bacharelato non se quedaba un tan só coa literatura española. Lembro a impactante lectura de "Madame Bovary" e as súas pegadas nun rapaz de 16 anos: lus acesa na mesiña de noite ata horas prohibitivas para rematar unha lectura, cando menos, engaiolante.

Quizais ese é o adxectivo que definía a Carlos, cando de xeito inconsciente relacionaba a "súa" Suecia coa "nosa" Galicia", cando trouxo unha vez ao seu fillo á clase por non ter posibilidade de deixalo ao cargo de ninguén, un rapaz loiro e de ollos azuis, que nos estaba a evocar que a nosa "salvación" estaba alá fóra: Europa.

Pouco amigo das clases teóricas, tiñamos como libro de texto oficial o recoñecido manual de Anaya de Correa Calderón e Lázaro Carreter, que nos servía para achegarnos aos movementos literarios, aos autores e á súa produción. O del maiormente consistía en escolmar a eses movementos e aos seus compoñentes máis significativos para mergullarnos nos comentarios de texto: Una tarde parda y fría... Seguían a bater a chuvia e o vento contra os cristais da aula, que tiña unha parede medianeira coa vivenda do conserxe, onde nos achegaba Carlos os seus enormes coñecementos.

Coa chegada do C.O.U. e cos devezos universitarios, nervosos/as como agora os nosos alumnos/as de 2º de bacharelato, seguiamos o plan establecido: as cuestións teóricas, a través do libro de 6º de bacharelato e de traballos que Carlos corrixía; pola contra, os comentarios na clase supoñían practicamente o 90% do horario lectivo.

Ao final do curso a súa proposta académica era realizar un traballo sobre un autor do 98. A miña elección fora Valle Inclán e o seu "Luces de Bohemia". Non sei moi ben por que, mais lembraba unha anécdota que Carlos Casares nos tiña referido sobre Valle, que aínda hoxe bule na miña cabeza. Contaba que cando a Valle se lle preguntaba sobre a perda do seu brazo esquerdo, este respondía [parece ser que era zarabeto]: "Durante mi eztancia en Ciudaz de México y de vizita en el zoológico me acerqué a laz jaulaz de unoz leonez. Viendo el eztado tan lamentable en el que ze encontraban por falta de alimento, me amputé el brazo izquierdo y ze lo tiré".

Voltas que dá a vida. Anos máis tarde no 1989 e por mor dun concurso de traslados fiquei no IES San Tomé do Freixeiro en Vigo [o antigo Instituto Feminino]. Cal non sería a miña sorpresa ao encontrar entre os claustrais a Carlos Casares. Por suposto que non se lembraba dun ex-alumno do Instituto de Cangas de facía xa tantos anos.

Porén, dous feitos enmarcaron este reencontro co magister. O primeiro, durante o horario nocturno, adoitaba ter charlas peripatéticas nas horas libres cun profesor de filosofía, baixo, escuchimizado, con alopecia, gafas redondas, e de nome Manolo Rodríguez. Non podía ser!! Volvía toparme con Calimero [xa sabedes da querencia dos cangueiros/as polos alcuños], o noso profe de Filo no Instituto de Cangas, a quen unha vez lle preguntara na miña ignorancia que significaba o "ceibe" colgado nunha pancarta asinada por ERGA [Lembrades " Por vela ceibe"?]

Ese mesmo ano, o segundo, fun profesor do seu fillo Christian. Semellaba que se pechaba unha construción en anel: alumno-profesor-profesor-alumno.

Esta mesma estrutura é a que me persigue, cal oráculo de Delfos, Nosce te ipsum, para que hoxe estea ensinando no Instituto no que aprendín a ser, da man, entre outros, de Carlos Casares Mouriño.

Tibi gratias agimus, Carole!!

Grazas, Mestre!!

*Profesor no IES María Soliño

Compartir el artículo

stats