(Aparece o Sapoconcho, que anda paseniño pola escena e amosa con gracia a súa cabeza fóra da cuncha. Chega voando a Curuxa. O Sapoconcho colle medo e garda a cabeza)
A Curuxa: (Onomatopea) E para onde vai a estas horas don Brais?
Sapoconcho: Ando na procura da miña xente!
A Curuxa: (Onomatopea) Da túa xente! (Risas) Non sabe o señor da nugalla que aínda é cedo para andar de leria?
Sapoconcho: Vaites, vaites coa traballadora do lugar, que polo día dorme e pola noite anda a a cantaruxar. (Despois dun anaquiño e namentres a Curuxa segue a voar e sen dar creto ó Sapoconcho) Oes, para aquí e dime por qué me chamas Brais?
A Curuxa: (Riseira e sen deixar de se mover) Brais chámase o sono, Brais a nugalla, Brais o medo, Brais?chámaste ti!
Sapoconcho: Pois éche un nome ben bonito, un nome fino. Semella doutro mundo!
A Curuxa:Pois claro que é doutro mundo, coma ti. Ou é que coidas que ese xeito de andar coa casa ó lombo pode ser de xente cun chisco de civilización?...
Sapoconcho: Vaites, que aínda es ben sabida, para non ter ido máis ca dúas veces á escola éche saber dabondo, si señor. Estou pasmado coa túa intelixencia civilizada.
A Curuxa: Non me ténte-lo xenio; ben sabes que onde poño o ollo tamén poño o peteiro.
Sapoconcho: Pois ora a ver se peteiras aquí, no meu lombo; deixo que peteires canto queiras; e ata pode que afíes nel ese teu peteiro feo.
A Curuxa: Para poder contigo só me cómpren estas unllas (amósaas); despois de terchas espetado levaríate voando, voando, ata deixar que caese contra o chan (risas de novo); escacharías coma un ovo.
Sapoconcho: Abonda de risas. Non vaia ser que me cabree e poña enriba da túa cabeza o meu pé; deixarías de ser paxaro para converterte nun farrapo; si, iso, nun farrapo.
A Curuxa: Ai, o señor quere loita, pídelle o corpo loita; pois se a quere témola, señor, que ata pode que me sirva de risa. (Onomatopea).'
Sapoconcho: Cando ha de ser logo esa loita? Veña, axiña, que xa me tarda en sabelo.
A Curuxa: E vostede quere agora mesmo? Pois agora mesmo pode ser!..
Sapoconcho: Agarda, vou pensar ( silencio cativo). E se deixamos que se faga o albor?
A Curuxa: Hui, daquela non, Braisiño; podería voar contigo moi alto, moi alto, entendes? As curuxas vemos pouco polo día.
Sapoconcho: Pois se esa vai se-la túa vitoria, xa está; que tamén eu quero viaxar por aló enriba. Non sabes que teño irmáns que andan polo mar? Pois eu andaría polo aire?(Risas)
A Curuxa: A túa ía ser unha viaxe ben cativa:subirías, subirías? e axiña, zas! Velaivai o que a vella ten! Esnafradiño no chan!
Sapoconcho: Oes? E sabes o que estou pensando? Que se es tan valente ata poderías levar tamén ó Xigantón, o é que non te atreves con el?
A Curuxa: O Xigantón con ergue-los brazos xa chega ó ceo, non é coma ti; amais ten avións. Esquécete del e non escapes do que viñamos falando. Vai ou non vai a loita?
Sapoconcho: (Con moita sorna) Mira, Curuxa, ti es a miña amiga, non si? Non é mellor que teñamos unha festa?
A Curuxa: Unha festa? Pois tes razón! (Onomatopea) Pero ha ser de noite, cando chegue a lúa ó bosque, cando veña o Xigantón para a súa casa, cando durma o sol, cando o ceo teña estrelas, moitas estrelas que nos dean luz?
Sapoconcho: Pois iso está feito, recoiro! Xa dicía eu que ti eras unha boa amiga; pero, sabes? Iso de que sexa de noite?
A Curuxa: Xa tes medo?
Sapoconcho: Non, non, é que verás, puidese ser que non houbese estrelas,que zoase o vento?
A Curuxa: Cala! Que pareces un medoñento? Sempre temos que ser nós as valentes?
Sapoconcho: Anda, non te cabrees; farase como ti queiras; de día? Pois de día; de noite?pois de noite. Por iso non teremos preito.
(Vanse os dous da escena, cada un pola súa banda. Música leda. Entra o Xigantón asubiando. Pasma arredor)
Nota: Este libro pode atoparse no Fondo Teatral María Casares da Biblioteca Pública de Cangas