Bajo ese aspecto tan poco curricular se esconde todo un genio de la Medicina Legal. Hombre muy accesible y buen conversador, Ángel Carracedo se hizo de inmediato con el público, entre el que había madres y padres con hijos con TDAH. Su explicación fue muy didáctica desde el punto de vista médico, pero dejó claro a los asistentes que él no era psiquiatra ni psicólogo, ante alguna que otra pregunta que versaba sobre el comportamiento del enfermo. Asombró a los asistentes cuando relacionó a los pueblos nómadas con el síndrome y sacó aplausos cuanda repetía que determinada cosa se estaba investigando en un determinado país, con la coletilla, "aquí non".

Carracedo habló sobre las bases genéticas de este trastorno. Contó que los hombres somos una mezcla de genes y ambiente y que el TDAH no es un problema inventado, es un problema real, aunque depende mucho de los sistemas educativos. "O que sabemos xenéticamente desto dentro do componente xenético e ambiental ten moito xenético, ten moita herabilidade, como lle chamamos, e non é unha cousa única. Son moitos tipos de trastorno metidos nun síndrome que aínda non entendemos a distinguir ben. Pero a xenética seguramente no futuro podrá dividilo para que poidamos entendelo un pouquiño mellor e facer tratamentos farmacolóxicos o psicolóxicos axeitados".

Ángel Carracedo se mostróconvencido de que independientemente de los tratamientos farmacológicos y psicológicos, "seguramente melloraría todo atendendo ó sistema educativo e facéndolle aos nenos unha atención educativa máis personalizadas e tendo en conta os ritmos madurativos".

Carracedo afirma que antes a este trastorno que ahora está identificado nadie le prestaba atención. Los docentes consideraban que si el alumno no aprendía era porque no estaba atento o no se comportaba bien y había que castigarlo, "sin darse conta que esto é unha característica individual, que todo o mundo ten cousa dunha maneira e cousas doutra, así que hay que aproveitar o bo que temos e empezar a educar as cousas que poden ser un problema. Simplemente, antes se deixaba ir ao fracaso escolar. Agora xa hai máis consciencia, se está diagnosticando máis, pero é algo complicado, que exise un abordaxe multidisciplinario, que non hai que tomar unha soa dirección. Non é todo tratamento. - aínda algo moi complexo. Polo menos xa dimos un paso no sentido do recoñecemento de que hay unha serie de rapaces que necesitan unha atención particular".

Carracedo fue preguntado sobre la posible sobremedicación. Dijo que no había cifras reales y por lo tanto no podía pronunciarse sobre esto, pero era que consciente de que la mayoría de los docentes así lo creían.