"El humo del diablo", o novo libro dun escritor cerdedense

El humo del diablo, o seu segundo fillo literario, require unha lectura non convencional. Este libro non se debera ler, debérase fumar, bocalada a bocalada, enchendo a caixa do peito do bafo dos desherdados, para percibir o frémito dos invisíbeis. Este libro débese soprar con fruición, páxina a páxina, raia a raia, pipazo a pipazo. Estráñame que as autoridades sanitarias non lle esixisen ao editor engadir na contraportada algunha das súas mensaxes de advertencia, por exemplo: "A miseria mata". Non hai porros tan feitos coma os que se lían coas follas do Novo Testamento.

El humo del diablo non é aconsellábel para ex-fumadores, para drogatas de postal ou para nostálxicos do "Supergen". Non somos nada, os fumadores aínda menos. A fin de contas, quen sabe se vai haber mañá; os yonkis vivimos ao día.

Son consciente de que mas ha pagar o corpo, así e todo, avéñome ao parecer de Hunter Thompson: "A vida non debera ser unha viaxe cara á tumba coa intención de chegar a salvo cun corpo bonito, senón, máis ben, chegar desfarrapado, de lado, entre unha nube de fume, completamente desgastado e estragado, e proclamar en voz alta: Vaia viaxe!". Porén, cando á psicodelia se lle acaba o butano, a ducha diaria non desmerece os "desayunaderos" de Mauthausen.

José Antonio Iglesias Prieto, o protagonista do libro, é un personaxe tan real como a morte mesma. A parábola do fillo pródigo, plasmada con mestría nesta biografía, é tan verídica que supera a propia ficción. José Antonio Iglesias Prieto, Toni, non é o Travolta-Tony Manero do filme "Febre do sábado pola noite", máis ben, o Travolta-Vincent Vega de "Pulp Fiction", coleguita do chunguísimo Samuel L. Jackson que, coma mantra, encomendábase unha e outra vez a elucidadora pasaxe de Ezequiel 25-17: "O camiño do home recto está por todos os lados arrodeado pola inxustiza dos egoístas e a tiranía dos homes malos. Bendito sexa aquel pastor que, en nome da caridade e da boa vontade, saque os débiles do Val da Escuridade. Porque el é o verdadeiro gardián do seu irmán e o descubridor dos nenos perdidos...".

O neno Toni medrou como medran os nenos de pai maltratador e nai escrava. O deus xusticeiro nin estaba nin se lle esperaba, polo que o noso fillo de puta decidiu, motu proprio, ofrecerse en sacrificio para devolverlle o caos ao seu universo predicíbel. "Cómpre levar en si mesmo un caos para pór no mundo unha estrela danzante". Palabra de Nietzche.

Na Galiza, a traxicomedia da droga ten nome de marisco. No clausurado pub "El Museo" de Vilagarcía, facendo honra ao seu nome, consérvanse os orificios de bala que, a semellanza do duelo de O.K. Corral ou da balasera do 23-F, son atracción do turismo de catástrofes. Cando o anxo exterminador viste o traxe de Batman, mesmo os fornidos leóns de bronce agochan o rabo entre as pernas. Houbo un tempo en que todos queriamos ser Sony Croquet. "O señor 9 mm é o pastor que protexe o meu recto cu no Val da Escuridade...".

É un feito, José Antonio Iglesias Prieto enmerdouse até as cachas: "En el calendario de un drogradicto no hay sábados ni compasión, cada jornada es igual a la anterior, una cuesta arriba, porque el único norte es conseguir dinero para seguir consumiendo".

Quero e admiro a Fernando Salgado xornalista, escritor, taxidermista da actualidade. O noso amor espiritual forxouse a por de compartir a mesma enlamada trincheira. Malia que exiliados nos Miamis das Rías Baixas, mentres pescos e PTV's se rebozaban en perico, nós orientabamos a nosa maltreita anatomía cara ao Vao de alén Cotobade, seguindo o ronsel que hoxe sucan lixeiros os corvos mariños. Ceguiños de radón sen cortar, experimentabamos o subidón, subidón e o subseguinte baixonazo que acarrexa a morriña. E outra vez a por máis. -Que fas esta fin de semana? -Vou a Cerdedo a pillar radón. Para que pisas a herba podéndoa fumar. En Cerdedo non hai mais ca herba e radón e unha insoportábel síndrome de abstinencia, un monazo que nin fala, nin oe, nin ve. Fernando é un toxicómano rehabilitado, eu, a cada pouco, coma alma en pena, fago 60 km para seguir meténdome a miña dose de merda.

Moito lle sabe a Fernando agasallarnos con historias fronteirizas. O relato de Iglesias Prieto, Toni, é outro relato de fronteiras, de fronteiras esvaídas, xa que non existen derregas nin deslindes, non hai tal "Checkpoint Charlie" para quen ten alma de paxaro. Para a ave migratoria, mesmo un vasto continente fica reducido ao tamaño do átomo. Necesitaríanse mil libros coma este para dar explicado a nosa diáspora.

O relato de Iglesias Prieto, Toni, é tamén unha experiencia dantesca, o seu paralelo 38º percorría de leste a oeste a soleira do inferno. O mérito que se lle imputa a este coreano de Sanxenxo é ter ultrapasado a marca do Máis Alá e regresar, "vivito y coleando", para contalo, para contarllo a Fernando Salgado, doutor Humphry Osmond.

Gábome de coñecer a Fernando, reporteiro puro sangue, e sei que entre as súas moitas virtudes sobrancea a paciencia do francotirador. Calquera outro sería incapaz de facer crónica política, incapaz de aturar algunha rolda de prensa sen sucumbir á euforia do que vai postísimo de grifa. Fernando Salgado ten a Deus agarrado pola chiva. Fernando Salgado "es el puto amo".

O ñero Fernando Salgado reencarnouse en Iglesias Prieto, Toni, para relatar en primeira persoa a historia dunha xeración de nenos perdidos, sepultada baixo a amnesia dun pipicán, un colesterolódromo e uns grandes almacéns. "Y aquí no ha pasado nada". A vinganza dos "deshechables" consumarase o día en que os mortos viventes tomen consciencia e bailen na Peregrina o "Thriller " de Michael Jackson.

Zuko, zuko, bazuko: gasolina, cloroformo, ácido sulfúrico, queroseno e unhas areas de éter. E a poesía xurdía, oh prodixio!, naquel escenario apocalíptico coma o fento agroma teiumudo no asfalto da AP-9.

Con catiúscas, lanterna no casco e a carta de vacinación ao día, descendeu Salgado aos sumidoiros do submundo, seguindo o rastro do rato que, no fuxir de si mesmo, líbrase do gato para ir caer nas poutas do falcón. A receita da supervivencia "está a buen recaudo en una caja fuerte de Estados Unidos".

No relato de Toni "o Coreano" chama a atención, endiañado paradoxo, a súa habelencia para arranxar nos motores, ao tempo que, coa mesma habilidade, se afanaba en escarallar a súa maquinaria. Fe en Dios e ferro a fondo. "Non queremos un mundo onde a garantía de non morrer de fame se compense coa garantía de morrer de aburrimento". Leña al mono.

En Aracataca, coma nos soportais de Sindicatos, o realismo máxico emana "de las pulgas y los perros secos". No alucinado periplo deste Rocinante de 6 cilindros e 170 cabalos, "la belleza y el horror eran vecinos". Dende o verde exuberante do manglar colombiano até a estática praza da Verdura: "Ars cum Natura ad salutem". -Metémonos unhas raias? A miña, en caldeirada.

Toni, Torete, Lute, Vaquilla, "pregúntate quien eres los domingos por la mañana". Eu son Kim Jong-Un, "un rolito de Bogotá", unha Miss Universo, e gústame ter a neveira chea de carnes, chourizos, ron, güisqui e auga de coco e a música soando a toda pastilla. Os de Corea comen area e os do Rial comen merda do curral. Ñero, pilla unha dose de "mételo hoy y sácalo mañana" que esta noite imos a Canelas. No primeiro mundo, fabela dise "casas baratas".

Germán Piffano, un antropólogo dos que emporcan os zapatos, levantou a pedra do Cartucho e as miñocas ficaron expostas ao sol ecuatorial, retorcéndose coma galos sen cabeza. Inferno e Paraíso.

Iglesias Prieto, Toni, pasou da Miseri- cordia á Perseverancia, sen metadona, sen acupuntura, sen parches de nicotina; resucitou ao terceiro día; emerxeu do coma porque estrañaba o hoxe e o mañá, o afecto, a familia, chorar a súa nai morta, "hacerte el amor en los rincones, el ver las huellas de tus pies mojados en el pasillo de la casa".

El humo del diablo é un taboleiro de güija do que se valeu o autor para invocar unha pantasma. Fernando Salgado recomenda o seu consumo responsábel, porque, na fondeira da alma todos agochamos o cadáver dun policía enterrado coa súa moto. "A droga é o caramelo da indixencia".