Escribir calquera cousa sobre Lino Silva ou a súa pintura pode entrar -como diría Julio Cortázar- nos dominios do insólito. O insólito, a fin de contas, é o que nos redime da monotonía do cotián.
Por sorte, a vida nunca deixa de sorprendernos. Como Lino, mesmamente. Alén diso, falar de Lino é unha empresa condeada ao fracaso: quen coñece a Lino non precisa de explicacións, e quen non mirou -"mirou" non é sinónimo de "viu", neste caso- a pintura de Lino, tampouco poderá chegar a enxergala por persoa interposta.
O único que está claro é que non ter coñecido a Lino vén sendo así como ter unha vida menos curiosa, máis plana, máis escasa e repetida. A arte é así, é coma un vóo de paxaro, cambia o noso punto de vista sobre as cousas que andamos fartos de ver, dálles campo e profundidade, fainas menos grisallas e máis coloridas. Como a pintura de Lino Silva, mesmamente.
Nestes días absurdos nos que todas as palabras fermosas parecen baterse en retirada, cando os conserveiros con denominación de orixe etiquetan "sardinillas" no canto de xoubas, e "caballitas" cando xardas lles soa enxebre de máis, cando un escoita dicir "cancilla" en vez de cancela -e mais cancela e palabra castellana-, cando a calquera hora dicirán "horadados" en vez de furanchos, a única palabra galega que nos vai quedando, convídolles a ir á sala Rivas Briones, e deixarse habitar polo universo persoal de Lino Silva.
No Salnés hai moitos pintores, e mesmo algún fóra da ría de Arousa. É certo, hai outros artistas, pero non son Lino Silva. Algúns mesmo se consideran un bocadiño máis famosos que Lino Silva, se é que alguén pode chegar a ser máis famoso que Lino. Pero eles e elas non son Lino Silva.
Porque Lino pinta mulleres, ás veces vestidas, ou pinta vellos ou cristos, e ao miralos recoñocémonos. E recoñecémolos. Só podían ter sido pintados por Lino, tal cal, queiras non queiras, o que está para un non o leva o demo.
Porque os seus cadros son autoexplicativos, pero nunca autoconclusivos, porque falan por eles mesmos, alén dos títulos e fóra de calquera interpretación. Respiran liberdade.
Porque o de Lino é un universo autónomo, persoal e intransferíbel, nestes tempos de vergoña do propio e papanatismo do alleo. Mirade os cadros de Lino. Son bos, e miralos é de balde. Son tan nosos que doen. E por tanto son do mundo. En Nova Iorque teñen edificios máis altos, pero non teñen a Lino Silva. Por sorte para nós.
(*) Ramón Caride Ogando é escritor. O pintor Lino Silva é o protagonista dunha exposición que permanecerá aberta na sala Rivas Briones de Vilagarcía ata o vindeiro 1 de abril.
