Querido Pepe (Pereira):

Escríboche estas liñas porque, cando cheguei ao Berbés, o teu derradeiro barco (o máis importante) xa partira. Escudriñei o horizonte coa miña vista cansa cara á bocana da ría de Vigo, pero xa non o vin. No peirao, ao meu carón había un veterano mariñeiro sentado nuns palés, protagonistas de moitas descargas de peixe, mirando ao mar. Pregunteille se sabía algo da túa partida. Contestoume: “Don José xa partiu. Veu moita xente despedilo”. Deseguido colleu a cabicha dos seus labios e lanzouna ao mar; sempre sen deixar de miralo.

Entón deime de conta de que, cando baixaba pola “calle Real”, subía moita xente falando de barcos, peixe, don José, conxelados e outras cousas do mar, o noso mar! Claro, falaban de ti. Sempre se me fixo estraño o de don José, porque para min Pepe era o nome familiar.

Din que nesta vida é moi importante a xente que se cruza no teu camiño. Eu xa te encontrei no meu nada máis comezar a camiñar polo Berbés. Ademais, vólvoche recordar, que as primeiras verbas que escoitei en galego saíron dos teus labios. Ao longo desa ruta fun contigo de caza polos montes de Gondomar (non volvín ir de caza), leváchesme ao colexio en días de chuvia, xogamos a ping-pong no garaxe de Panxón (inflixíchesme unha derrota educativa), xuntos medimos leiras ao longo da vella vía do tranvía da costa, botamos a rodar pedras polos montes de Gondomar e un montón de cousas máis. E pouco a pouco foise deslizando suavemente o tempo paseando ao teu lado. Pero realmente onde lle imprimiches carácter á miña vida, e para ben, foi na túa cátedra de Casa Aquilino (Gondomar). Clases maxistrais da vida ao longo dos domingos e festivos de toda a miña infancia e adolescencia. O teu predicamento foi como un orballo de filosofía, educación e lóxica (concluínte). Este foi o meu mellor título académico.

Ao longo dos anos deime de conta de canto tiña aprendido dun mestre coma ti. Canto me facilitaron a miña traxectoria vital e profesional as túas clases maxistrais. Caín na conta que o teu fora un Bootcamp relaxado. Onde despois de asistir puntualmente todos eses domingos e festivos só quedaba aplicar a teoría na práctica diaria. E foime moi ben.

Sabes que para min fuches, ademais dun membro máis da familia, igual que a miña querida Matilde, un mestre. Por iso hoxe non podo máis que lamentar a túa partida e darche as grazas por todas as clases recibidas.

Agora só me queda desculparme por esa conversa que me quedou pendente contigo. Deixeina apalabrada a última vez que charlamos antes da pandemia na túa casa. Con máis de noventa anos e privado da vista, a túa visión da vida e os seus asuntos seguía sendo privilexiada. Preguntáchesme, pregunteiche (así mo tiñas ensinado sen ensinarmo) e non paramos de falar de corrido ao longo de dúas horas inesquecibles para min. Na despedida deiche a man e collíchesma entre as túas con agarimo e dixéchesme “Jorgiño, agárdote outro día”. A COVID truncoume volver estar contigo para manter outra conversa serena, sen máis pretensións que pasar un bo cacho de tempo co meu maior profesor. Grazas Pepe (Pereira), grazas mestre.

Un bico alá onde esteas.

*Editor de “Sprint Motor”