“Non me torturo por escribir lento. Teño a fortuna de que hai xente agardando polos meus libros. Teño a vida que soñaba. Son fráxil, feble e autoesixente e non son o tipo máis decidido do mundo. Interpreto cada capítulo como introdución, nudo e desenlace e deixo un buraco para que o lector queira seguir lendo”.

En ‘O último barco’ fala de xente que está soa. Hai un mendigo, un con espectro autista… O pai de Leo deixou de ser un refuxio e agora é motivo de preocupación. Mandoulle a novela a Sergio Vera, crítico invidente que le grazas a unha máquina. O conquense ten un clube de lectura chamado Las casas ahorcadas. Unha das súas alumnas, Soledad, ventilouse esa magna obra, dunhas 800 páxinas, nunha soa noite.

“Máis que a trama gústame ver a Caldas e o seu pai mirando as estrelas sen distinguir ningunha”. Non atopamos persecucións, tiros, sangue... O ritmo é máis pausado. Sempre hai un xogo ou unha adiviña que da robustez á árbore. “Hai que facer sufrir ao lector elegantemente”.

Por fóra son novelas policiais pero en realidade son libros de amor pola terra. Hai que escribir da terra cando estás lonxe dela como dicía Hemingway.

Tiña os relatos para a intimidade. Había sábados á mañá que se reunía con amigos. Domingo contaba contos, Carlos Beonza debuxaba e outro tocaba o piano. Víctor Freixanes insistiulle moito en publicar esos contos cando estaba na Editorial Galaxia. Ó final convencérono pero puxo unha condición, que Baonza fixera os litogravados. Estes contos falan de viaxes, de amor, de galegos na diáspora... Por exemplo aquela bailarina checa que acabou en Fisterra.