Caen as follas das árbores paseniñamente; como se acordasen un suicidio colectivo, arremoíñanse nunha alfombra de cores no chan, bailando ao son do vento unha danza chea de poesía que traen as choivas e ventos do inverno. Nas fragas piñeirais e carballeiras o chan cúbrese cunha alfombra chea do cromatismo de cores dos abondosos froitos do inverno, landras dos carballos, ourizos dos castiñeiros, noces dos nogais e acubíllanse os cogomelos. A fartura da terra con que nos agasallan os nosos montes do que so nos lembramos cando os queiman polo verán. Axiña agromarán os acivros co froito dunhas boliñas vermellas que brilan na brancura arredor das folerpas de neve e enchen de cor a tristura da invernía cando o ceo tóldase do gris de buque de guerra.

É o tempo que a Praza da Ferrería feita de pedra e camelia convértese nun mar de xirasois no mercado das flores de defuntos, o ar énchese co recendo das castañas asadas e ben quentiñas que dan quentura ás mans na friaxe, e o tempo cos cemiterios deixan a soedade de todo o ano e énchense de balbordo e flores. Nas encrucilladas dos camiños e nas beiras dos ríos as caveiras feitas de calacús enchen de medo ao atopalas na noite dos defuntos unha tradición nosa que se perde no tempo.

No silencio e a mornura cando paseamos polos nosos montes de súpeto escóitanse uns ruídos como laios cando o vento abanea os piñeirais; o lembraba Eduardo Pondal no poema “Queixume dos Pinos”. Na nosa cidade na Praza de España houbo unha caseta de Información e Turismo e para embelecela puxeron ao seu carón un maceteiro cunha oliveira. Xa non está a caseta pero a oliveira permanece no maceteiro que, ao meu entender, non é o sitio axeitado. A árbore medrou e xa vai velliña e quere que a trasplanten a un xardín ou parque onde teña máis espazo pois agora síntese presa como nunha gaiola nun espazo pequeno donde non pode desarrollarse. Os veciños e veciñas que a sentiron laiarse como os pinos do poema de Pondal abaneados polo vento, acudiron na súa axuda e puxeron ao seu carón un escrito onde piden o seu trasplante antes de que sexa tarde e murche, o que sería unha mágoa pois non hai moitas oliveiras na cidade.

Os nosos vellos dícenos que as árbores para que medren sans hai que plantalas con agarimo, tratalas con ternura, podalas cando é o tempo e buscarlle un lugar axeitado ás súas condicións. A razón de que na nosa terra houbera tantas árbores senlleiras era que os nosos antergos así o facían; a vella oliveira non é unha pranta nin un bonsai para tela engaiolada nun maceteiro, aínda estamos a tempo de salvala.