Aquel gato do señor Remigio

Unha das poucas conversas das que síntome gostoso son aquelas que manteño co meu antigo compañeiro de bacharelato Pepe de Cachamuiña. Acostumo a non poñerlle os seus apelidos, xa que son os mesmos cós dun crego que adoita predicar as súas homilías offset nun xornal. E abofé que lle teño ao meu amigo moito máis estima e coñecementos có debandito crego. Compartimos pupitre, primeiramente, en Estudios Galicia, bautizado daquela por un inspector do ensino coma un avesporeiro de roxos; máis tarde no Instituto do Posío, todiña unha gaiola nacional catolicista. A diferenza no aprendizaxe foi descomunal. Sendo a máis pedagóxica e froitífera a fase da academia privada de D. Albino e Sr. Dorrío.

O outro día confesoume unha anécdota acontecida no seu fogar en Cachamuiña. Seus pais eran donos dunha vaca leiteira. O señor Remigio, tal era o nome do seu pai, víase na obriga de vender leite nesta cidade, pra sacar adiante a súa familia. Eran os anos cincuenta. Pepe ía á escola do seu pobo. Naquela época servíaselles aos cativos leite en pó en bidóns de cartón,e queixo amarelo nunhas latas cilíndricas de metal dourado. Era unha axuda dos norteamercanos prometidas ao goberno franquista, a troco das cesións territoriais para instalacións das bases militares ianquis en España. Os chamados Pactos de Madrid do 1953. Era a chamada "Ayuda Social Americana". Foron 300.000 toneladas de leite en pó, que se converterían en leite líquido, ao engadir auga, uns tres millóns en litros para o seu consumo.

Certo día Pepe chegou á súa casa coa ración de leite en pó. Seu pai era inimigo daquel réxime político abafante. Chamou pola súa muller e mandouna muxir a vaca, para que trouxera leite para a cociña. Axiña o fixo a muller. Díxolle que prepara o leite en pó. Feita a laboura, colleu dous pratos. Nun deles botou o leite da escola, noutro o leite da vaca. Chamou polo gato para que bebera. O gato achegouse aos dous pratos. Cheirounos,e decidiuse a beber do prato que contiña o leite da vaca. Remigio dirixiuse ao seu fillo: "Aprende rapaz. Dille ao mestre que a ningún gato se lle lava o cerebro como llelo lavan a vostedes".

Sorte tivo Pepe de ter unha vaca na súa casa, e posuir un gato, criatura capaz de diferenzar o que era un alimento verdadeiro e non un substituto do mesmo. Un animal alleo ao ensino daquela Formación del Espíritu Nacional, presta no alienar as mentes dos españois nas primeiras etapas da súa vida, infantil e xuvenil.

Sen dúbida algunha, intelixente era aquel gato do señor Remigio. Non se deixaba enganar, por moito agarimo profesado polos seus donos.

Ás veces, penso que sería bo ser máis civilizado coma os animais, citando a Roberto Carlos.