Carmen Romero, emperatriz, in memoriam

Deixounos Carmen Romero no exilio alo en Rivadumia como fai a nobleza a nosa emperatriz. A derradeira vez que a vin estaba sentadiña nun banco na Praza de Galicia naquel espazo que nun tempo foi estación como unha Penélope agardando un tren que xa pasara fai moito tempo debullando recordos.

Deixounos ca primavera cando o mundo énchese de flores, ti que nos tempos da cidade triste eras como unha mapoula de cores que florecía nun campo de herba mala que levabas o arco da vella na tua pamela.

Musa de poetas sen laureis nin libros, precursora da muller ceibe sen perxuicios adiantada a seu tempo loitadora, foches a luz que alumeou a grisura da nosa infancia. Pobriña da tola incomprendida non foches profeta na tua cidade que che mandou ao desterro ao non ter aquí un lugar donde pasar os últimos días da tua vida arrolada pola moita xente que che queria. Foise a última romántica cando no seu honor florecen os lirios e narcisos e os estorniños debuxan flores no ceo na sua memoria. Sempre permanecerás na memoria como a nosa Emperatriz. Que a terra che sea leve.