Os invisibles

Non chores. Díxenlle. Dende hai un tempo non podo e non sei facer outra cousa. Díxome. Calei e fiquei mirando para ela. Ninguén se detiña. Nin detivo. A indiferencia no lugar era como unha labazada. Sei que ela agardaba algo de min. Algo máis que un simple e covarde aceno. Descubrín que non estaba acostumado a ese tipo de manifestacións. De sinceridades. Todo se tapa. Ou disimula. Ser transparentes e permeables non está en alza. Non cotiza nos valores de cada día. Seguín o meu camiño. Fuxín do lugar dos feitos. No que semelleba que nada acontecía. Ao xirar na seguinte esquina, detívenme. Dende o agocho que procura o afastarse, asomeime a ela. Alí seguía. Chorando. Coa mirada cravada no chan. Comecei a chorar. E souben, que entre ela e eu, non había ningunha distancia. A pesar de eu ter desertado.