Cita previa

Cáseque todo nesta vida redúcese a una absurda e indolente cita previa. Comprobeino días atrás cando tiven que acudir á Seguridade Social -INSS- na procura dun trámite burocrático, aparentemente, sinxelo.

Boas -díxenlle ó garda de seguridade da porta- veño a que me poñan un selo neste escrito. Ten cita previa?, preguntoume.

Pois claro home, teño, hoxe non se poder facer nada sen ela, contesteille retranqueiramente. Colla un número e agarde a súa quenda! Pero teño xa cita previa para as 11 hs. e son menos cinco! Botoume unha ollada de resonancia magnética. Ao final saquei, coma quen vai a chacinaría, o número 23 -no luminoso aínda escintilaba o 9-. Sinto, pero naquel intre doume un apretón inexcusable. Perdoe, ónde está o baño? Ten cita previa? Non me diga que tamén fai falla€ Faga o favor, colla número. Nun chiscar de ollos, sin saber cómo foi, o letreiro de marras bulía coma unha centella e púxose, de súpeto, no número 24.

Mirei ó garda. Miroume cun aceno de emoticono burleiro, como dicindo de boca para fóra: hoxe ata para mexar hai que pedir cita previa, non sí?

Eu, por non ser menos, díxenlle en latín: credo quia absurdum!

Por suposto tiven que coller, de novo, outra cita previa.