Temos un búnker na rúa Cuba

Son as 10 da mañá, chove, vou coas miñas fillas ó pediatra, unha vai na silla, ten 20 meses, a outra vai andando (imaxinádevos o panorama..., para aparcar ...tela..., silla, paraugas, choiva..., bueno todos os ingredientes para un bo día).

Por fin ¡aparcamos, que ben! penso, pero o que non sabía é que o pesadelo comenzaba agora... Cando estou na porta (a todo esto... chovendo), vexo... dúas portas de cristal, na cal hai unha nota que dí, por favor pechen a porta, non daba crédito, unhas portas de apertura manual, que ocupan un mundo, si eso fora pouco, hai unha segunda porta, que ó ir coa silla do bebé non cabemos entre porta e porta, entón pido axuda a alguén, que por favor me aguante a "puñeteira" porta, cando consigo pasar (sudando), digo Deus non dou crédito, ¿acaso isto non foi feito novo?, que pasa..., ¿onde están os que diseñaron este proxecto, non se decatan de que hai que eliminar barreiras e non, poñelas?

Pero esta odisea non remata aquí, un par de metros ó frente vexo..., unhas escaleiras para subir á pranta de arriba, e unha boa muller duns 80 anos, intentando subilas para poder ir ó médico de cabeceira (a boa señora, que se chamaba Carmen, parecía que estaba subindo as escaleiras da Muraia Chinesa), pregunto onde se atopa o ascensor (que inxenua de min), e respóndenme que non hai, que para subir ten que utilizar a escaleira, e si hai cadeira de rodas, que suba no aparello (que parece ser, que non funcionaba), e que para máis detalles a pobre señora Carmen, dicía que ela no elevador non subía, que tiña medo a caír..., bueno achegábase a hora da miña consulta, e deixei a señora Carmen con outros pacentes que había alí (despotricando do asunto).

Paso polo pasillo de acceso ó pediatra, e a dereita e esquerda chea de pacentes adultos, uns tusen outros estornudan..., bueno si as miñas fillas non teñen gripe, saen con ela no lombo, dende logo as papeletas collémolas todas polo pasillo.

Zona de xogos, a pequena vai a ver un conto, e dase un golpe na cabeza co extintor que se atopa a uns 80 centímetros do chan, (o cal moitos cativos pensan que é un artiluxo de xogo, cor vermella, ó alcance dos pequenos... vamos... o resto imaxinade).

¡Por fin! Entramos na consulta, estou sudando, acalorada, e de mal humor. Pregúntanme que me pasa, e coméntolle a groso modo o que me pasou, e ocúrreseme dicirlle que estaba a pique de coller a saída de emerxencia, porque levaba unha mañá..., e contéstanme que non hai saída de emerxencia.

Señores, o que me faltaba por oír, decidín marchar para casa e non preguntar nada máis o resto do día. Non podo crer que un centro de saúde que se reformou, e que supostamente pasou as inspeccións que supoño tendrían que pasar, prevaleza a estética a comodidade, incluso a seguridade, e dende o meu máis humilde parecer, a quen corresponda, penso, ou ben aínda non remataron as obras, ou ben señores, volten a facer unha reforma como Deus manda, ou se non, pasemos todos outra vez ao Centro de Saúde de Rosalía Castro, que penso que está un pouco valeiro.

Natalia Fernández Álvarez - Vigo