O día que morreu Pablo Guerrero

O día que morreu Pablo Guerrero faltaban aínda catro para que eu cumprira os sesenta e nove. Alguén pode pensar que poucos, quizais para outros son moitos demais e xa estamos na costa abaixo na vellez e o punto e final da vida, quen sabe, todo é como a botella, segundo se mire, metade chea, metade baleira.

Eu, pola miña parte, naquel intre pensei con fonda tristura que estaba a despedir a outro dos meus ídolos de xuventude e con el marchaban unha boa presada de recordos, algúns felices, outros non tanto e demasiados tristes, logo de ter que dicir adeus para sempre a moitos dos meus máis benqueridos familiares e amigos. Xa o dixo o filósofo, antes ca min: A vida era iso.

Alí sentado co xornal nas miñas mans saboreando o café de acordar lendo a triste nova, deixei voar a imaxinación e liberei os meus mais íntimos recordos daquel día na Universidad Autónoma de Madrid, nos anos setenta/oitenta do pasado século, no que miles de rapaces/as, coma min, berrabamos felices e inconscientes: «Amnistía, liberdade!» Mentres os grises, que nos tiñan ben rodeados, agardaban por nós á saída, para moernos a paos.

Alí e durante unha boa parte do día fomos felices, coma nunca, mentres coreabamos as cancións de María del Mar Bonet, Raimon, Aute, José Antonio Labordeta, Pau Riba, Sisa, Lluís Llach, Luis Pastor, Hilario Camacho, Elisa Serna e tantos outros. E, de entre eles, o Pablo Guerrero coa súa fonda e desgarradora voz, co seu Pepe Rodríguez, A cántaros, A tapar la calle, Extremadura e tantas outras nas que nos falaba dos seus-nosos, soños de liberdade, das súas frustracións e saudade poética, que eran as nosas.

Continuo a ter moi presente aquela actuación na madrileña sala Galileo Galilei, sobre o mesmo escenario que elixiu para a súa derradeira actuación, logo de anunciar a súa retirada, unha delicada e elegante forma de despedirse e facer mutis polo foro, cando decidira poñer punto e final á súa vida de cantautor comprometido e libre, rebelde e contestatario, atrevido e insatisfeito, cómplice da nosa xuventude, a única enfermidade que se cura co paso do tempo, como ben puidemos comprobar cos anos.

Coa marcha de Pablo Guerrero, o poeta que canta, fóisenos un anaco de historia, a nosa, da miña xene ración e perdemos un santo e seña, unha imaxe reflectida no espello abafado do baño, cando nos afeitamos cada mañá e nos preguntamos: E ti quen ves sendo?, porque xa apenas nos recoñecemos, perdidos como estamos neste presente turbio e gris, sen esperanza, aínda que nos agarremos a el coa avaricia do medo, porque medo da e moito, o descoñecido do final e a morte.

O día que se foi o noso Pablo Guerrero quedamos aínda máis sos e tristes, conscientes de que o que fomos xa non vai regresar nunca máis e unicamente nos quedan os recordos e algunha foto en branco e negro que se empeza a borrar ata desaparecer.

Suscríbete para seguir leyendo