Amor e adicción

Se sabía de ti esquecino. Non por mal, aclaro. É capaz que lera algún apunte sobre esa carta tan tenra (e tan incrible, tan dura, tan incómoda) á tua filla Lucía, cando saíu do prelo, naquel outono de crise financeira; pero quedou niso, nunha anotación mental e cos días desapareceu. E lamento que así fora porque aínda sendo unha peza atemporal —calquera intre é bo para a sua lectura— tiven de agardar quince anos para descubrirte e falarlle ás amistades da autora fascinante que es, Xulia, e desa historia tan ben fiada que se me apega ás mans, á pel. Por sorte, as conexións infinitas da vida, esas que insisten por tentar que A e B se atopen cumpriron o seu cometido semanas atrás. M. fíxome chegar unha captura de pantalla dun xornal onde te citaban.

Aquel retallo electrónico describía a tua singular amizade con Carla Simó, trataba da estrea de «Romería» pero máis que iso —e aí estaba a chave de telo recibido— debullaba unha historia que nunca nos contaron, de namoro e adicción na Galiza dos oitenta. Unhas memorias en primeira persoa agochadas nun libro: «Futuro Imperfecto». Era sábado, o luns estábao retirando da biblioteca. E asi, tanto tempo despois daquel outubro de 2010 comecei a lerte.

Pareceume un acerto que a capa do libro, editado por Galaxia, vos presentase nunha foto daquela época. Coñecervos a ti e Nico cun sorrir xuvenil, a pesar do que as follas contan dentro, ese intre conxelado no papel, parece que borra os malos tragos... e tiveron que ser moitos. Mais a trama, que ben podería dar para un «Trainspotting» á galega, conta máis aló dos chutes, a abstinencia, a enfermidade, a morte e a dor; fala de amor, amizade, familia, apoio e resistencia. Un argumento demasiado real para ser certo, demasiado triste para non crelo.

Desfrutei contigo polas rúas de Compostela, por aquela cidade de novos universitarios e neofuncionarios da Xunta acabados de chegar. Unha vila a medrar con esas primeiras xeracións de estudantes descendentes da labranza, do mar, da industrialización; fillos e fillas, coma ti, da revolución industrial do rururbano. Unha rapaza de A Rúa mergullada na movida, esa eras ti. Namorando entre Vigo e Santiago, viaxando ao inferno para enterrarse uns anos... canto agradezo que foran apenas uns meses pero que longos. O que ven despois, pasada a noite e as cambras, é un poema de esperanza e loita.

Son moitas as vivencias dos oitenta que están silenciadas e agochadas. Semella que as resumimos nun VIH impronunciable. Só que antes do virus houbo unha vida a florecer como nunca antes, e tras del, outra que merece ser contada con orgullo. Grazas por facelo, Xulia Alonso (e felicita a Carla polo filme).

Suscríbete para seguir leyendo