Acender persoas nun apagamento xeral

Antes do apagamento, deu moito para falar esa compra de munición a Israel, que logo non foi tal. É dicir, querían mercar mais alguén decidiu que non. Que bastante tiñan os probes dos xudeos pegando tiros en Gaza, na Cisxordania e ata no Líbano para —aínda por riba!— ter que andar repartindo balas a unha democracia occidental. Outros tamén razoaban que era mellor comprarllas. Aplicando a sabedoría popular do «ovella que berra, bocado perde», se esas balas rematan acó, aforraranse unhas cantas mortes aló; alomenos namentres se cociña a nova fornada. Se cadra sálvanse uns cantos nenos nos campamentos de refuxiados, ou quen sabe?, ata Fátima Hassouna podería seguir con vida. Nunca o saberemos porque a fotoxornalista palestina pasou a engrosar o 16 de abril a lista de vítimas dese xenocidio sen fin nos territorios ocupados. Morreu ela, morreu a sua irmá embarazada e morreron nove membros da sua familia, tamén. Amén.

E nestas estaba, repasando xornalistas incómodas na Franxa, esas que resisten aló onde ninguén máis acode. Onde se rexeita a sua presencia a balazos. Onde é prohibido informar e a prensa internacional está vetada (por que será?), cando de súpeto quedei sen electricidade. Asi, sen máis. Todo virou ao escuro, en tanto matinaba nesta pícara de vinte e seis anos, unha nena, que se xogaba o tipo cada día para contarnos o que —dalgún xeito— a Israel lle molesta que saibamos. Senón, cal é a explicación de prohibir que haxa correspondentes en Gaza? Chámase censura e procura acotío ocultar os feitos, porque o que alí destrúen déixaos quedar mal, moi mal.

Mentres pensaba nestes valentes, a negrura do apagamento lembroume a nosa fraxilidade... e a nosa fortaleza! Sexa como for, grazas. Serviu de moito acender as persoas e apagar as luces, coma nalgunha ocasión precisou Charles Bukowsky. Trala sorpresa inicial chegou o medo, tamén alguén sentiu a inseguridade porque custounos interiorizar que ían ser máis dun par de horas. Era parar de verdade. Un stop. Daquela detivémonos e ollamos curiosos, respiramos expulsando o ar de vagariño. Ás portas dos restaurantes, por fin, as cociñeiras dominicanas, peruanas, colombianas... saían á fermosa luz do mediodía e sentaban a rir, a parolar, naquelas mesas de manteis tan brancos. A tarde: unha inesperada xornada de sol e praia, e parque, e paseo. As rúas estaban desbordantes. Os bares foron —coma sempre— a praza onde reencontrarse, tirar de humor ou apañar unha lanterna extra. Á noite, a caída dixital que veu da man da eléctrica, fíxonos inmensamente felices. Foi un descubrimento ter unha conversa sincera en torno á insignificante luz dunha candea. E si, o mellor da noite escura foi o firmamento luminoso.

«Se morro, quero unha morte ruidosa», Fátima Hassouna, in memoriam.

Suscríbete para seguir leyendo