Opinión | Voyager

David Lynch ou esa semente que nos habita

A paisaxe galega é tan semellante á de «Twin Peaks» que conducindo polas estradas que atravesan montes coma unha espiña dorsal, cos piñeiros a ambos os dous lados, a néboa coma unha lembranza perpetua do misterio que envolve o mundo e as montañas sempre no horizonte, resulta difícil non sucumbir á tentación de parar o coche, baixar e sacar unha fotografía que resuma isto que acabo de explicar.

O pé de foto sería «Welcome to Twin Peaks» e a única diferenza talvez os postes de madeira do tendido eléctrico e a textura da imaxe. «Twin Peaks» foi a fiestra que a TV de principios dos anos noventa nos abriu a entrada ao universo Lynch, un artista máis interesado nas preguntas que nas respostas. E talvez por iso, ou precisamente por esa razón, Lynch foi o gran oleiro do misterio. A tensión que habita as súas obras é unha tensión eléctrica, pero tamén poética: hai tantas figuras retóricas que quedas sen alento. É imposible abarcar o todo.

Na filmografía deste artista hai que entrar con todos os sentidos, pero tamén coa seguridade de que cando saias dese mundo que el trazou vas ser incapaz de explicalo todo porque el debuxaba os mapas do indescifrable: todo está aí pero como están as partículas de po que son visibles grazas ao feixe de luz que as coloca para que as contemples, ou como están as filigranas do xeo xusto antes de que o sol consiga derretelo todo para que só fique o pouso dun recordo, ese lugar que habitaches pero ao que sabes que non vas regresar nunca da mesma maneira. Non vas ser quen de chegar ás mesmas conclusións cada vez que revisites as súas obras porque el pregunta, pero ti, irremediablemente, vas intentar contestar. E dependendo o momento vital en que te atopes, as respostas variarán.

Hai que estar disposta a vivir cada un dos seus filmes coma unha experiencia sensorial, unha especie de sendeiro incerto que vai máis alá dunha trama. Lynch é (era) o home que atesouraba todos os enigmas do mundo. O home que afirmaba que non facemos nada sen unha idea: «Unha idea é un fermoso agasallo, coma un cebo nun anzol. Se captas unha idea que te encanta ese é un fermoso día, e anotas a idea para que non escape, para non esquecela. E esa idea pode ser só un fragmento de algo máis grande no que estás traballando, pero agora tes máis cebo e segues pensando nese fragmento porque ese pequeno peixe traerá máis e más e moi pronto poderías ter un guión, ou unha cadeira ou unha idea para un cadro. As ideas veñen coma nun televisor na túa cabeza».

Quen tivemos a curiosidade de rabuñar máis alá de «Twin Peaks» descubrimos que existía «Terciopelo azul» e supoño que as nosas vidas ficaron conmovidas para sempre nese soño estraño que é o universo lynchiano e xa nunca quixemos saír de aí nin deixar de seguilo con fidelidade en cada éxito e tamén en cada fracaso. Imaxino o seu funeral coma un desfile de soños polos que deambulan árbores cun cerebro, teteiras, a mirada dunha curuxa que contén todos os misterios, un estoupido nuclear, porcións de tortas de cereixa, cuncas de café, o fume dun pito, a mirada inocente de Cooper ou o sorriso conxelado de Laura, sempre Laura. David non quería revelar quen a matou porque ese feito implicaría a morte de «Twin Peaks». Mais «Twin Peaks» non pode morrer como tampouco pode morrer o neno que fuches, a adolescente que fuches, todas as persoas que levas dentro e que son diferentes versións de ti. Iso é David Lynch: unha semente que nos habita.

Suscríbete para seguir leyendo

Tracking Pixel Contents