Os sabores do Nadal

"Madrid tiene fama de muchas cosas, pero luego te encuentras con la dura realidad". Esta verdade que daría para afondar varias capas, viña a conto dunha conversa paseando por San Ginés, á altura da que talvez sexa a churrería máis popular da cidade. Esa onde Ramón del Valle Inclán situou a "Buñolería Modernista", que aparece citada en Luces de Bohemia. Benito Pérez Galdós aludiu ao Arco de San Ginés na segunda serie dos Episodios nacionais, tal e como a churrería se preocupa de anunciar para que ninguén se despiste do avoengo do local. "Como los churros", continuou o meu interlocutor. "Todo el mundo habla de los churros de Madrid, pero yo ya no sé dónde se toma aquí un chocolate bueno de verdad".

Case de xeito automático pensei na experiencia de probar os churros de Carmen, na Rúa San Roque, na nosa cidade. Vivencia que me fixo regresar ao sabor dos que facían na churrería da Alameda e dos que gozabamos coma unha especie de tradición secreta ano a ano en cada Feira do Libro hai xa tantas décadas. Sen ánimo de caer no localismo exacerbado podería citar catro ou cinco sitios de Vigo onde creo que si se poden comer churros ricos: Filipo, Qué churros!, Vigo Churros... En realidade, todo isto vén a conto do Nadal, dos sabores da nosa vida, dos alimentos que son tradición en cada familia. Coma o bacallau con coliflor que se cea en tantas casas en Noiteboa, as vieiras con pan relado, o cocido de Aninovo, a rosca da noite de Reis... (se me desen a escoller eu elixiría a rechea de xema e améndoas da panadaría El Trigal). Outros doces que me parecen deliciosos son os turróns artesáns e os polvoróns Felipe II. Variedades que fun incorporando grazas ás tradicións doutras familias. Coma se as mesas e os pratos fosen espazos emocionais. Supoño que no fondo son exactamente iso. O que se comparte nunha mesa, cando se está verdadeiramente a gusto, ten moito que ver co amor. Creo firmemente que hai que defender isto por riba de todas as cousas: estar con quen queres estar, sen matices.

"Pero é que a persoa coa que eu de verdade querería compartir este Nadal xa non está", pode estar pensando alguén. Porque o peso das ausencias nestas datas —as cadeiras baleiras—, teñen unha presenza tan densa que queda atravesada na gorxa. Empatizo dunha maneira case visceral coas familias que acaban de sufrir unha perda porque sei que este Nadal vai ser o Nadal máis duro das súas vidas. E mentres as rúas están abarrotadas de luces, de xente que viste gorros de Papá Noel, de pastelarías con escaparates con serpes de mazapán que van perdendo as colas a medida que avanzan os días, de nenas e nenos que corren e rin felices (como así debe ser)...

Mentres todo iso ocorre, hai persoas que levan dentro unha pena tan grande que non poden comprender por que o mundo continúa xirando, por que a xente está celebrando, como é posible que todo o mundo se mostre tan feliz, se elas levan dentro un mar de xeo que semella imposible de quebrar. Oxalá existise unha apócema para aliviar a pena, un doce que diluíse a tristura. Ao revés de como sucede na novela de Laura Esquivel "Como agua para chocolate", cando os comensais non poden deter as bágoas polo exceso de cebola que ten a comida. Penso en cada unha desas cadeiras baleiras que hai arredor das mesas de Nadal e non sei como se poden encher. Talvez co amor das persoas presentes e cos mellores recordos de quen marchou. Eses que nos fixeron sorrir un día. Feliz Nadal.

Suscríbete para seguir leyendo