Opinión | De bolina

Outonizas de estirpe

Parque en outono.

Parque en outono. / FdV

“Esta é a folla/que na fronda da tristura mesta/de terra de Brea proclama (...) en ouros opulentos dos bacelos,/en carballas cobrizas como arxila tremente,/o outono, o outono despacioso como unha cobra de luz peneirada…». O pasado venres, 15, e en compañía de Aser Álvarez e de Anxo Angueira, tiven a honra de poder participar na presentación do documental «Ferrín Arraiano», da autoría do propio Álvarez, nun acto organizado por Club FARO. Como, sen dúbida, han de coñecer bastantes/moitos dos lectores e lectoras destas crónicas semanais, os versos cos que dá comezo a presente columna proceden xustamente das páxinas de «Con pólvora e magnolias», un dos títulos fundamentais na xeira das letras de noso, desde logo, pero aínda tamén no conxunto xeral da literatura contemporánea.

Mais non conforman os tales a única oportunidade na que Ferrín veu escribir arredor da outoniza. Tanto no eido da lírica como así mesmo no da prosa —e eis algúns artigos da súa autoría aparecidos nas páxinas de FARO—, o noso senlleiro creador ten dialogado con outros grandes: velaí, daquela, Juan Ramón Jiménez: «Que nobre paz nese afastamento de todo; oh prado fermoso que desfollas as túas flores; oh auga fría xa, que mollas co teu cristal estremecido o vento!». John Keats: «Onde están as cancións de primavera. Onde?/Non penses máis nelas, pois xa tes a túa música,/cando estriadas nubes florecen o doce/morrer do día e tinxes de rosa os restrollos». Ou aínda Rainer Maria Rilke: «Señor é hora (…) Fai madurar os últimos froitos,/dálles dous días máis de sur,/úrxeos a que rematen, e bota/a derradeira dozura ao viño mesto».

Se me dan Vdes. licenza, direilles que souben do outono —e tamén do medo— na Ponte Vella do Mandeo, subindo a costa dos Remedios, ese camiño que conduce onde descansan os meus devanceiros, na Betanzos nativa. Logo, xa na primeira mocidade, fun coñecer os cendais de Lady Hester Stanhope cando, transmutada en fíos de brétema e tras mercarlles os seus soños aos cegos de Damasco e Alepo, se viña aproximar cada final de novembro onde a memoria do seu moi amado John Moore: alí no xardín de San Carlos, fronte á baía da Coruña. E tamén souben del máis adiante, e mesmo desoutros medos adultos, no Salzspeicher de Lübeck, beiras axeadas do Trave, como asemade co sol negro incapaz de quentar sequera o mediodía naquel calexón furtivo canda unha cervexería da Aegidienstrasse. Agora admírome nos carballos, nos castiñeiros e queirugas..., na fervenza das Lapas e o rego do Treixó, en Chandebrito e nas mámoas e petróglifos, cabalos afoutos do Galiñeiro bravo.

“Vinde a Galicia no mes de San Martiño, se queredes ver como se murchan os follatos das cepas. Vinde a Galicia no mes de San Martiño, se queredes ver fumegar os lumes dos magostos», redactou, da súa parte, Florentino L. Cuevillas. E coido que levaba razón, e tanta, o ourensán en falarnos dos ouros e dos cobres, da ledicia dos xardíns a agatuñaren polas abas mestas tal se fosen tapices persas que axeitara un mago do Irán para escorrentar a morriña. Secasí, no miradouro do Fragoselo contemplo, portas máxicas do océano, a preseza das Cíes: «illas non son montes ourizados/de toxo e cinguidos de colares de liño/descansan sobre cunchas de tartarugas broncíneas que as arredan da terra», escribe outra volta Ferrín.

Tempo de outoniza, tempo de saudades refinadas e xeira de punzantes memorias como a pel dos ourizos, tempo de versos como esoutros de «Estirpe» cos que concluímos, e como o propio poeta adoita etiquetar, esta, nosa, pequena bagatela. Beizón a el; beizón á poesía que nos manca e sanda á vez.

Suscríbete para seguir leyendo

Tracking Pixel Contents