Opinión
Instrucións para fabricar unha illa

Vista aérea do castro de Armea. / Brais Lorenzo
Os manuais de instrucións son os grandes esquecidos da literatura. Non entrarán nunca nas listas dos máis lidos, aínda que terían pouca competencia como best sellers. Calquera electrodoméstico, por modesto que sexa, vén acompañado do papeliño, ás veces de maiores proporcións ca o seu pupilo. Eses textos de segunda división nacen xa convertidos en enciclopédicos compendios lingüísticos, futuras pedras de Rosetta que se lles servirán aos nosos descendentes para redescubrir o mundo actual cando nos extingamos.
Esa exaltación dunha Babel relativa limítase ás linguas dos países nos que o produto desenvolverá o seu ciclo vital ata ser condeado ao inferno do desuso pola obsolescencia, esa que agora xa non é preciso nin programar porque a tecnoloxía se sucede a tal velocidade que un obxecto xa está caducando antes de estrealo.
Ás instrucións pasoulles coma as mensaxes de móbil: os emojis comezaron a facer parecer superfluas as palabras. Ese transo cara unha nova era dos xeroglíficos tradúcese en esquemas que ilustran as sucesivas etapas das montaxes. Decorar domicilios deveu en crebacabezas.
O nivel de dificultade varía e non é o mesmo montar un andel ca un sofá. Nos artefactos máis complexos non é raro que sobren ou falten pezas. Así, ou ben os espíritos dos parafusos desbotados aparecerán polos caixóns pregando por unha oportunidade para seren útiles ou ben subirá o nivel de dificultade ao ter que subsanar o déficit e levar ao rego o artiluxio.
Hai manuais máis atrevidos, aos que mostrar como refacer lles é pouco e optan por ensinar a facer: desde cultivar unha horta ou esquiar nun fin de semana a falar sen medo en público. E cóntase aínda outra subespecie, os manuais de colexio, coa soberbia de se autodenominar libros de texto, coma se no resto de libros a palabra non ocupase superficie abondo para merecer ese recoñecemento.
Así e todo, os manuais de instrucións e demais primos lonxanos adoitan limitarse a cuestións técnicas. Nese abondoso catálogo, porén, faltan tratados que ensinen a fabricar illas, a reconstruír paisaxes desgastadas de tanto lembralas, a sermos quen de asumir as despedidas. Esa información, que corre o risco de ser etiquetada de fútil polos paladíns do sentido práctico, pode ser moi acaída para os que, igual ca min, estrañamos desembarcar en illas que, coma as sereas de Ulises, nos atraen e das que nunca desexariamos fuxir.
Se cadra, un sinxelo poema podería servir de invocación: “inventar / un futuro / coma quen debuxa / unha illa / e só con iso, / cunha sinxela liña /que chegue e que fuxa / do mesmo punto, / esa illa xa existe / e despois / nace o mapa”.
Suscríbete para seguir leyendo
- El radical cambio físico de Iogur días después de ser devuelto a la protectora de Tui tras una adopción fallida
- Localizan en un albergue de A Coruña a la mujer que se buscaba desde ayer por mar y aire en Rande
- «Conducir en Vigo es como jugar al juego del calamar»: el vídeo viral de una mujer cogiendo esta mítica rotonda al revés
- Marián Mouriño: «Siendo niña llevábamos las partes del cerdo para hacer el cocido en México»
- El mejor café de España se prepara en Vigo, un año más
- Juicio por presuntos abusos tras una boda en Nigrán: «Sí que te metí mano; qué asco me doy»
- Registros en Ourense y Xinzo en una causa secreta con 4 detenidos y un espectacular despliegue de la Guardia Civil
- «Una mujer no pinta nada en un barco, solo dais problemas»