Sen cousas a medias

Coas portas de 2024 abertas de pau a pau, durante estes últimos quince días a prensa empezou a facer públicas as populares listas do mellor do ano. As mellores series, os mellores discos, os mellores libros... Tamén os acontecementos máis destacados e o que nos gustaría esquecer. Vexo ano tras ano todas as recomendacións de libros nas que caio cando navego pola rede, ás veces por accidente e outras veces de xeito deliberado. Case nunca concordo, fundamentalmente porque non lin a cuarta parte das obras que se destacan. Adoito consumir libros a un ritmo libre e tamén diferente do que marca o mercado. O que si fago é empregar esas listas para elaborar as miñas propias listas de desexos. Se, por poñer un exemplo, observo que El retrato de casada, o de Maggie O’Farrel publicado por Libros del Asteroide, está moi presente, anótoo para os meus libros futuros. Pero iso é porque me gustou moito Hamnet, a súa novela anterior, e teño unha referencia. Con isto quero dicir que abordo as listas con moitas reservas. É difícil escoller un só libro. Do lido en 2023 eu gocei especialmente con dous debuts. A brutal La mala costumbre, de Alana S. Portero, unha novela crúa que reborda estilo. Tamén gocei con Miss Diciembre y el clan de la luna, unha novela infantil que se atreve a entrar na familia do Home do saco, da italiana Antonia Munro e publicada por Nórdica. Falando de series, a que máis me sorprendeu en 2023 foi Poker Face. En gran medida porque adoro a Charlie, a protagonista a quen dá vida Natasha Lyonne. Tamén vibrei con La mesías, que para min xa forma parte dun xeito de facer series que semellan case pensadas para a gran pantalla. Por circunstancias persoais quedoume a medias El otro lado, con Berto Romero á fronte. Unha achega ao terror que toca todas as teclas que me fascinan. O que non sei é cando me atreverei a recuperala, pero iso é outra historia. Así como non sigo o ritmo que marca o mercado para os libros, tampouco o fago cos videoxogos. Se tivese que resumir como foi este verán diría: foi o verán The last of us. Mentres todo o mundo aclamaba a serie (que non vin), eu dedicáballe as noites a ir da man de Elli e Joel primeiro, atravesando cidades abandonadas e entrando en casas alleas co corazón a piques de saltarme do peito, e de Abby despois. Cheguei con dez anos de atraso á primeira parte do videoxogo e con tres á segunda, pero tamén creo que cheguei cando tiña que chegar, no momento exacto. E así como a deriva final deste ano provocou que quedasen series a medias, tamén quedaron videoxogos. Empezamos o impresionante Allan Wake 2 coa sensación de estar entrando no mundo máis semellante a Twin Peaks despois de Twin Peaks. Hanme faltar unhas catro ou cinco horas de xogo, mais creo que xa nunca o vou retomar, polas razóns que sexan. Tamén deixei a medias unha novela. Regalouma no mes de novembro a miña amiga Sara, que sabe perfectamente o tipo de libros que me encantan. Falo de Las indignas, de Agustina Bazterrica, unha obra que me estaba facendo estoupar a cabeza no mellor sentido e que recomendo. Mais hai momentos en que é necesario deixar pousar certo tipo de lecturas. Se tivese que escoller unha expresión para definir este 2023 que despedimos hoxe, diría que para min foi o ano de deixar cousas a medias á forza. Coma se a vida neste momento estivese chea de metades rotas por todas as partes. Non sei que nos deparará 2024. Ninguén pode sabelo. Deséxolles o mellor. E, a poder ser, sen cousas a medias.

Suscríbete para seguir leyendo