Hai despedidas que deixan unha profunda sensación de orfandade. É coma un pouso de indefensión contra o que non sabes pelexar. Así vivín a marcha de Antonia Kerrigan, a muller que fundou nos anos oitenta, en Barcelona, a axencia literaria que leva o seu nome. Cando coñecín a Antonia en persoa sentín que estaba diante dunha lenda viva. Xa antes de entrar formar parte da nómina de autoras e autores que representa a súa axencia eu lera con fascinación reportaxes e entrevistas onde se debullaban retallos da súa vida. Sabía que aprendera o oficio da man da mítica Carmen Balcells, a axente de autores como Gabriel García Márquez, unha muller temperamental pioneira na mellora das condicións contractuais dos contratos de edición. A vida de Kerrigan estivo sempre poboada de libros e palabras. O seu pai, o norteamericano Anthony Kerrigan, era poeta e tradutor. Traduciu ao inglés obras de Unamuno, Pío Baroja, Ortega y Gasset ou Camilo José Cela. Din que a súa familia conserva un importante epistolario con autores da talla de Borges ou Gil de Biedma. Neste caldo de cultivo medra Antonia que, malia iniciar a carreira de Medicina, acabou por entregar a súa vida aos libros converténdose nunha prestixiosa axente literaria. A súa empresa representa máis de 150 autores en todo o mundo. Creou un equipo cen por cen feminino: Hilde Gersen, Claudia Calva, Sofia di Capita e Sandra Naharro. Catro mulleres que defenden e pelexan as nosas obras e contratos con garra mais, sobre todo, con corazón. A axencia, emprazada nun edificio de Barcelona en Travesera de Gracia, recende a madeira e papel. Entrar nese lugar é coma abrir unha caixa de caudais, hai un aquel de expectación e sorpresa. Emocionoume ver os andeis dedicados a Carlos Ruiz Zafón presidindo un despacho de parede a parede. Aí están custodiadas todas as traducións de La sombra del viento, a obra que vendeu máis de quince millóns de exemplares e está traducida a máis de corenta linguas, e que converteu a Zafón nunha estrela internacional da man de Antonia. Tamén hai orquídeas, moreas delas coas súas raíces aéreas e as flores coma criaturas de fantasía, e tantos libros que, por un momento, case cheguei a asumir que polas veas de Antonia corría tinta. Posuía a serenidade de quen ten no seu poder décadas de experiencia e ese talante firme de quen coñece segredos que non pode confesar porque as autoras e autores moitas veces somos humanos que nos comportamos coma personaxes de novela. A perda de Antonia é a perda dunha muller co talento de converter os libros en materia viva, de facelos voar a outras latitudes coma se fosen aves migratorias. O seu legado é impagable. Que difícil é despedir unha persoa así. Penso en como será agora visitar a axencia. En todos eses libros, manuscritos e orquídeas. Penso no seu equipo, nesas catro mulleres brillantes que están á fronte do traballo diario desta empresa que é unha das axencias máis importantes do país. E penso na súa familia, á que abrazo forte desde estas liñas. Ata sempre, Antonia.
