A banda sonora das nosas vidas

O meu primeiro contacto coa música de Iván Ferreiro foi con “Poligamia”, o álbum que publicaron Los Piratas no 1995, pero cando de verdade me entreguei foi dous anos despois, con “Manual para los fieles”. Para min ese disco foi relixión. Recordo escoitar os retrousos de Tan fácil, M ou Te echaré de menos e ter a sensación de que alí dentro había alguén que me cantaba mirándome aos ollos, que me narraba cousas dun universo que eu tamén habitaba. Supoño que aí radica a maxia, en formar parte do enxame que envolve a abella raíña desde o anonimato, e saber que esa colectividade está unida por algo tan radical como unha música que te comprende e te axuda a entender a onde pertences.

Resúltame estraño regresar a un disco que ten máis de quince anos. É coma abrir unha espita, provoca algo de pudor, pero supoño que disto vai o asunto. Naquela época un disco novo era un acontecemento. Agora, nesta era onde ás veces dá a sensación de que nada importa de verdade porque todo está ao alcance da man, talvez desapareceu ese halo reverencial.

Mais o que importa é o que vibra, esa chispa que te traspasa e te fai sentir parte da épica. Tivemos que agardar sete anos en que Iván Ferreiro sacase novo disco. De “Historia y Cronología del Mundo” a “Casa” foi un tránsito relativamente sinxelo, que son tres anos? Pero sete, que sentiría eu coma creadora se levase todo ese tempo sen publicar un libro? Nos meses previos ao lanzamento percibía o que sucede antes de dar un salto, esa tensión que precede o cambio, os cables pelados rozándose, a necesidade de ofrecer algo coherente co que somos agora.

Porque, malia ser certo que “Trinchera Pop” é outra porta dentro do labirinto da discografía de Ferreiro pola que asoman criaturas que nos son estrañamente familiares e conviven coa novidade, tamén é verdade que hai un punto de inflexión. Como cando celebras unha festa que acaba sendo a festa da túa vida, a icónica. Vivín este novo álbum exactamente así, coma unha celebración. Asistín ao concerto de presentación en Santiago de Compostela, e outra vez souben que formaba parte da colmea. Vin a Iván e Amaro Ferreiro felices e iso púxome a pel de galiña, desde o público derretémonos cunha banda xenerosa que nos rebentou o corazón e logo recolleu cada anaco ata converternos nunha especie de collage fabricado con notas. Toma, aquí está este pedazo por se tes que deixarte caer, aquí este que rebota coma un pinball, aquí un para que te abraces á noite. Nese estado de alucinación, recoñecémonos e deixámonos arrolar. Iván Ferreiro e a súa banda fixeron alquimia; foron animais e foron insultantemente sensibles e, nesta dicotomía estraña que subxace tantas veces na súa música, brillaron.

Creo que este álbum non é o álbum que Iván faría hai quince anos e así debe ser. Hai unha maduración elegante e sofisticada. E de canción a canción sentimos os ecos de Radiohead, de Mogwai ou de Max Richter e que ben se está dentro desta Trincheira Pop. Flotar dentro deste soño é posuír unha caixa dourada. E se resulta que ao final é verdade que temos que deixarnos caer, que a rede que agarda debaixo sexa a que tecen os irmáns Ferreiro, aos que abrazo forte desde este cuarto onde soa Miss Saigon.

Suscríbete para seguir leyendo