Amores lobos

“Yo contigo ya no regreso ni que me llores ni me supliques./Entendí que no es culpa mía que te critiquen,/yo solo hago música, perdón que te sal-pique”. Coido ben que todos e que todas os/as, sempre moi amables, lectores destas crónicas semanais han de recoñecer con certeza os versos da nova canción que vén de ofrecernos Dna. Shakira Mebarak. Como talvez han de lembrar asemade –sobre todo se andan a “peitear canas”– esoutros que avisan: “Ni contigo ni sin ti/ tienen mis penas remedio/Contigo porque me matas,/sin ti porque me muero” –hai quen os atribúe, non sei se con moito rigor, a Don Antonio Machado– e que aló polos anos 70 do pasado século afinaba con éxito Emilio José. En todo caso, trátase de controversias e paradoxos reiterados aínda noutras diversas composicións, e eis agora aqueloutra estrofa da man de José María Cano Mecano a proclamar (e queiran modificar Vdes. o de “hembra” á súa enteira vontade) que: “Es por culpa de una hembra/que me estoy volviendo loco./No puedo vivir sin ella,/pero con ella tampoco”. En fin, xenerosidade e posesión; altruísmo e egoísmo; compromiso e dependencia; idealización e realidade…o amor compórtase talmente como un paxaro rebelde, como moi ben nos ensina –e disimulen a reiteración musical desta columna– a célebre “Habanera” da “Carmen” de Georges Bizet: “L’amour est un oiseau rebelle,que nul ne peut apprivoiser,/et c’est bien en vain qu’on l’appele,/s’il lui convient de refuser”.Traducido: que cando Cupido rexeita acudir, devén inútil chamalo canda nosa.

“Malditas e excomungados vodas”: dese xeito é como cualifica a ‘Crónica anónima de Sahagún o casamento habido’ (1109) entre Dna. Urraca de León e Galiza e mais o rei aragonés Afonso I, o Batallador. Sen dúbida, tratouse dunha unión/desunión, tal e como demostran a ‘Chronica Adefonsi Imperatoris’ ou ‘De Rebus Hispaniae’, a ocupar páxinas e mais páxinas nos relatos e nos “sálvame de luxe” daquela xeira.“Casei, contra a miña vontade, co sanguinario e cruel tirano aragonés, uníndome infelizmente a el en nefando e execrable matrimonio”, explica, para quen a queira ler/oír, a desolada raíña; testemuño que non impide que a súa feminidade veña descrita, porén, nas páxinas da Historia Compostela en termos tan pouco afectuosos como estes que seguen: “A qué non se atreve a loucura da muller? Que non intenta a astucia da serpe? Que non ataca a moi criminal víbora? (...) A moi audaz mente da muller precipítase contra o prohibido, viola o máis sagrado, confunde o lícito co ilícito”. Desde logo, tal semella que Diego Xelmírez e mais a súa santa Igrexa non se atopaban moi lonxe do texto que vimos de citar.

“É inútil querermos enganar o corazón cando ver ser el quen nos engana a nós”

Cleopatra e Marco Antonio; Xoana a Louca e Filipe o Fermoso; Frida Khalo e Diego Rivera; Simone de Beauvoir e Jean-Paul Sartre... ; Adriano e Antínoo (para que non todo vaia pola póla hetero): de certo que a listaxe das avinzas e desavinzas, afeccións e xenreiras resulta ben longa no transcorrer de décadas e de séculos. Secasí, coido que, non obstante, resulta poco doado atopar alguén que fose casar, no espazo de corenta e un anos, un total de oito ocasións e, ademais, dúas delas coa mesma persoa. Mais tal vén ser ese xustamente o caso da grande actriz dos ollos cor de violeta: Elizabeth Taylor, a inesquecible protagonista de “A gata sobre o tellado de zinc”, “Cleopatra”, “Quen teme a Virginia Woolf” ou “Reflexos nun ollo dourado”.

Pois ben; nin ela nin Richard Burton foron capaces de viviren xuntos “até que a morte nos/os separe” pero tampouco resultaron quen de permaneceren moito tempo separados: o 15 de marzo de 1964, en Montreal, tivo lugar o que a prensa do momento cualificou como “o matrimonio do século”; a cousa durou dez anos. Apenas doce meses separados, ambos volveron contraer nupcias o 10 de outubro de 1975 en terras de Botswana; desta volta nin sequera chegaron ao ano de convivencia.

“Una loba como yo no está para novatos / Una loba como yo no está pa´tipos como tú (...) Te creíste que me heriste y me volviste más dura /Las mujeres ya no lloran, las mujeres facturan” , presume Shakira. “Una loba de verdad, tiene manada,/te va a tocar mirar desde la grada”, apoñen os pro-Piqué. Vale; pode que así sexa. Con todo, hai moito tempo xa que un xenial trobador de noso, Pero da Ponte, foi advertir: “Seu eu podesse desamar/a quen me sempre desamou (...) así me vingaría eu (...) Mais sol non posso eu enganar/meu coraçón que me enganou.

Amores lobos, amores de lobos (e lobas). Pero resulta inútil querermos enganar o corazón cando foi el quen nos enganou a nós. Non sei; pero, se cadra e por se acaso, alguén debería tomar nota.

Suscríbete para seguir leyendo