Daban conta cumprida da senlleira noticia os diferentes medios de comunicación nos pasados días: velaí que, malia os seus moi truculentos, desesperados esforzos de ultimísima hora, abandonada por xenerais, ministros e funcionariado e cortesáns varios, a outrora todopoderosa soberana viña tirar a toalla. Sitiado, pois, arreo polos seus implacables inimigos, o Imperio foi dar, ao cabo, co episodio final. Iso si: antes de fenecer –e como nas mellores narracións tráxico-románticas–, os seus derradeiros valedores tiveron aínda o vingativo pracer de comprobar que aquel adversario cruel deviña no mesmo infortunio: na hora final, non restan sobrevivintes.
“Imperio(s)? Pero... de cal(es) está a falar/escribir Vde.?”, retrucrán, acaso, algúns/algunhas de entre os, sempre moi amables lectores, destas crónicas semanais. Acaso da desaparición da xeira dos césares, levada ao cinema por Anthony Man e con Stpehen Boy e Sophia Loren liderando a nómina de grandes estrelas? Ou poida que esteamos a falar, mellor, desoutra de Constantinopla/Bizancio aló por volta de maio de 1453 cando daba remate a Idade Media? Referímonos, se cadra, á disolución de Austria-Hungría no outono de 1918? Máis próximos aos días de hoxe: andamos a aludir aínda á desfeita da Urss e mais os derradeiros días no poder de Mikhail Gorvachev en decembro de 1991? “En Flandes se ha puesto el sol”, teatralizara Eduardo Marquina en 1910 e nin sequera o afouto dúo composto por Diego Alatriste e Arturo Pérez-Reverte foi quen de chantar outra volta as picas hispánicas en terra de herexes. Tempo de solpor, entón, logo daquela de Rocroi?
“Estos que vedes agora, campos de soidade e tristeza, foron nun tempo ‘Cantora’/ ‘Sálvame’ famosa/o”
A ver; si que consideramos a ruína, a extinción e mais o ocaso de dous imperios cercanos e, sen dúbida, plenamente españois. Pero non; a emperatriz (e o emperador) do noso relato non veñen ser outrois máis que eseses mesmos: dunha banda, eis a Dna. María Isabel Pantoja Martín, aquela dama ilustre que fora alcumada como “a víúva de España” e que vén de abandonar, ou está definitivamente destinada a facelo en moi breve, esoutro señorío, dominio con cetro e coroa que atende por “Cantora”. Canda dela, e perdido o favor das audiencias, tan só un moi incerto exilio semella agardar agora a esoutro extodopoderoso señor dos aneis televisivos, D. Jorge Javier Vázquez. Postrada de tibia e peroné no leito da dor a heroína de heroínas, Belen Superwoman Esteban Menéndez, semella moi improbable que os restos de “Sálvame” acaden un porto de abrigo. En fin, “llora, llora Agustín –e compañía– como muher aquello que no supiste defender como hombre!”
“Sic transit gloira mundi. Vanitas, vanitatum et omnia vanitas”, así devén rexistrado nas páxinas do Eclesiastés e está ben certo que, en efecto, nada permanece neste universo e todo flúe sen remedio. Caeron Roma e Bizancio como caeran antes delas Nínive e Babilonia, e logo delas Berlín e Moscovo. Tócalles agora o turno a “Cantora” e mais a “Sálvame” e as mesmas pantasmas que habitan ambos espazos non poden evitar un sentimento de saudade, estremeceres e arrepíos mil. Xa que logo, e tal e como no seu momento fixera Odroaco, triunfador, a quen e onde enviarán agora as insignias imperiais?
“Unos que vienen y otros que se van,/la vida sigue igual”, dramatizara o vate de Miami Beach. Quen sabe? Talvez algún día algún outro poeta, un Rodrigo Caro redivivo do futuro poida recitarlle, da súa parte, a un dos retoños de Quico Rivera: “Estos, ¡ay dolor!, que ves ahora/campos de soledad, mustio collado,/fueron un tiempo Cantora/Sálvame famosa/o (...) para envidia del mundo y sus estrellas”, mentres un enxame de turistas orientais non deixan de filmar a moi abraiante escena cos seus móbiles virtuais da xeración intergaláctica universal 8.0 plus.
Mais en calquera caso, todo iso ha de acontecer aínda –se é que acaba por acontecer– pasadomañá. Agora mesmo, e ao tempo que as letras de “Sálvame” esvaen amodo da pantalla, as boas xentes, como viña suceder naqueloutro, magnífico, texto de Konstantin Kavafis, entraron xa no desconcerto e mais a confusión. E é que, a pesar de todos os agoiros, o certo é que os bárbaros nin apareceron nin dan trazas de tal, e foi que xa escureceu. O que é máis: algunhas linguas afiadas, chegadas desde a fronteira, andan a laretar que, en realidade, o que de veras pasa é que os bárbaros non existen, e que esta noite, o único que nos cabe agarda sexa un capítulo máis doutra telenovela turca.
