Contemplando o panorama musical que nos toca habitar na hora presente –sen dúbida, ben inzado de especies equívocas cando non abertamente (moi) discutibles– non faltan, desde logo, aqueles que prognostican unha sorte de inmediato colapso, inevitable desfeita..., mesmo a chegada da apocalypse now para o eido do rock’n’roll. No mellor dos casos, detallan, o futuro do xénero podería abeirarse canda esoutra traxectoria do jazz: isto é, unha arte musical apenas apta para unha minoría de entendidos “connaisseurs” –co seu indefectible correlato de snobs e dilettantes polo medio– a acudiren, sempre devotos, onde o selecto espazo de clubs e festivais ad hoc. En fin, trátase dunha perspectiva que xa viñan enxergar ao seu xeito, aló, nas vésperas do 18 de xullo de 1998, certos colegas do autor destas crónicas semanais –que hoxe retornan, logo da paréntese vacacional–, e cuxos nomes e apelidos, algún deles ben coñecido, vou silenciar aquí e agora; despois de todo, quen non ceibou un par de arroutadas na súa vida? “Os Rolling Stones en Balaídos?” –predicaban– “Hai xa moito tempo que a música desa xente está máis que resesa. O espectáculo que van levar a cabo non é máis que unha función de circo! Os Jagger e familia son unha especie de dinosauros camiño da definitiva extinción!”
Pois ben; o pasado 24 de agosto, todos os medios de comunicación espallaban a triste nova: con oitenta anos cumpridos dous meses antes, Charles Robert Watts falecera. Ou o que vén resultar o mesmo para o planeta música: un dos alcumados grandes “dinosauros” do rock viña de deixarnos no serán dun día soleado que se foi tornar, daquela, moito menos luminoso e amable mentres os pratos, caixa, bombo...o hi hat das Súas Satánicas Maxestades viñan dar, todos eles, nun abrupto silencio. Ao cabo, e malia aquilo que significa a canción, “wild horses couldn’t drag me away”, si que algún cabalo silvestre foi quen de procurar a Charlie e galoparen, entón, camiño do Alén.
Desde logo, coido de certo que non lle vou revelar a Vdes. –sempre moi amables lectores– calquera dato biográfico inédito respecto de alguén que decote foi tratado apenas como “o baterista dos Stones.” Non obstante, si lembar, con todo, que, segundo determinados relatos, si que houbo unha ocasión na que lle foi retrucar ao todopoderoso Jagger algo así como “non volvas chamarme o teu baterista nunca máis!; porque ti es o meu fodido cantante!” Doutra banda,e segundo escriben algúns sabios da cousa musical –poñamos por caso, Diego A. Manrique– Mr. Watss nunca conformou, en realidade, un verdadeiro “rollingstone”: membro da Working class, como asemade Bill Wyman, os seus xeitos e costumes non pareceían cadrar, en efecto,con esoutros practicados polos seus compañeiros na formación. Pola parte que me toca, hei de confesar, iso si, que nalgunha ocasión cheguei a acreditar nesoutra lenda urbana que afirma que, lonxe de residir no seu enderezo oficial –en Dolton, Devon, no suroeste de Inglaterra–, Charlie moraba realmente nas dependencias do Museo Británico onde o ían procurar Jagger e Richards cada vez que se aproximaba unha nova xira do grupo. E é que, de acordo, ok.McKey: poida que non se conducise ao certo un auténtico“rollingstone”; agora ben, poucas dúbidas parecen xurdir, así e todo, na hora de recoñecerlle o seu papel de argamasa, decisivo conglomerante capaz de axeitar os desatados egos –Ronnie Wood “pasaba por alí” e acertou a atopar o reu recanto– das dúas maxestades maiores.
Xa que logo, pregúntase os uns e mais os outros se o mito poderá sobrevivir –en vivo e en directo– á incomparecencia. “The show must go on”, sentenzaron no seu día outras divindades soberanas. Mais sexa como for, aconteza o que teña que acontecer, este cronista si que pode e quere reafirmar que, con el aos mandos da batería, fun quen de morar na felicidade aquel serán-noite de xullo do 98. Thank you very much, Charlie.
