A subida do prezo da luz, así como dos carburantes, é de escándalo, algo que adoita suceder desde hai anos, tanto con gobernos de dereitas como de esquerdas. Aínda que isto non é o máis grave, o que de verdade é para preocuparse é a subida do prezo de os alimentos; non hai máis que ir facer a compra: todo polas nubes. O aceite, o arroz, a froita e un longo etcétera de produtos básicos para poder sobrevivir ou polo menos vivir sen ter que depender de organismos benéficos. Se isto segue así, cando acabe o verán as colas nas oficinas do INEM serán interminables, xa que en canto volva pechar a pouca recuperación que terá a hostalería, volverá dispararse o paro. O dos ertes acabouse, e esperemos que a pandemia este máis ou menos controlada, e que a vacinación siga funcionando.
Outra cousa serán as colas da fame.
Miles de familias españolas dependerán de os bancos de alimentos, de Cáritas e organismos deste tipo.
Malos tempos para os de sempre.
Mentres, moitos dos nosos políticos seguirán vivindo coma se a cousa non fóra con eles; non lles afectará a crise inminente na que estaremos grazas a súa ineptitude. O certo é que non se salva nin o apuntador; ver como seguen facendo o mesmo unha e outra vez é demasiado pousado; non creo que sexan tan ineptos como para non darse conta de a realidade na que vive o pobo. A cidadanía vótaos para que traballen todos xuntos polo ben de todos, non para que cada un faga o que lle dea a gana en canto chega ao Parlamento e empeza a cobrar ese súpersueldo á conta de todos, e encima colocan aos seus amigos e amigas nos chiringuitos que lles toque segundo o cargo. Dá o mesmo o que lles digamos, ao final todo será igual (para eles, claro). Malos tempos avecíñanse, oxalá me equivoque.
