O proceso que culminara na Unión Europea iniciouse, por decisión norteamericana, despois da II Guera Mundial e formou parte das estratexias anticomunistas contemporáneas. Cundeu, nos anos cincuenta do século XX, a crenza en que as pequenas nacións sen estado propio (Escocia, Galicia, Cataluña, Bretaña...) cobrarían unha especie de liberación nacional que nunca foi concretada nin nocional nin practicamente, cando os estados de que formaban parte (Reino Unido, España, Francia...) fosen perdendo poderes en favor dun Mercado Común ou Unión que nunca camiñou verdadeiramente en dirección dos ideais Estados Unidos de Europa.
Tratábase só de economía vulgar capitalista. Servir serviu a UE para crear novos estados cuxo fin non era outro que a ruína das federacións soviética e iugoslava, cousa que organizacións tan potentes coma a NATO e a CIA conseguiron en parte, coincidindo coa UE. Aplicada a receita a China vía Tibet ou mediante o islamismo, resultou un fracaso. Esborrallado o que foi muro de Berlin (e non outros no Sáhara e en Israel) houbo quen dixo, remitíndose a textos filosóficos de Marx, que a Historia tocara á súa fin.
O cal foi moi aplaudido e difundido polo PSOE español no texto dun tal Fukuyama que predicaba a nova fe (ou non tan nova) nun neoliberalismo que significase a liquidación de todo socialismo real no planeta. Este neoliberalismo xa fora ensaiado con éxito no Chile fascista de Pinochet e noutros lugares do mundo. Hai días, a UE recibiu un forte golpe ao escoller Gran Bretaña o seu divorcio. O chamado “brexit” non só escenifica a fin da UE tal como a coñeciamos. Amosa tamén a creba dun mundo unipolar (imposíbel xeométrico) gobernado hexemonicamente polos EE UU segundo as regras economicamente globalizadas. Tal globalización nunca chegara a existir máis ca nos desexos dos globalizadores, pero, ao entrarmos no ano 2021, xorde toda a irrealidade dos fogos de artificio.
China e Rusia fan evidentes as súas forzas e os EE UU descobren, cada día con maior claridade, a decadencia do seu liderado. En canto á Gran Bretaña, todo indica que ela inicia un proceso de reunión co seu vello imperio. Vai ao encontro da Commonwealth cuxos estados Londres estivera a tratar sabia e individualmente desde o día mesmo en que lle dera a independencia á India, ata o intre no que á derradeira das illas do Caribe lle foi permitido exercer a autodeterminación. Veremos unha Inglaterra facéndolle concesións a Escocia e a Gales. E unha Gran bretaña máis unida ca nunca aos EE UU. Polo tanto, a globalización deixa paso ao multilateralismo planetario e, neste mundo politicamente diverso e felizmente contradictorio, seguen a ondexar bandeiras. Algunhas delas esfarrapadas, coma se miran no verso de Pimentel. Outras, sen embargo, conservan a cor vermella.
