Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

ao pé do farelo

Cumpreanos feliz

No seu poema "Oda á idade," Pablo Neruda dicíanos: "Yo no creo en la edad. Todos los viejos llevan en los ojos un niño, y los niños a veces nos observan como ancianos profundos".

Cumprir anos agocha, sen dúbida algunha, un contrasentido, porque resulta imprescindible vivir para poder ir acumulando anos de idade e ese transcorrer do tempo é o que vai facendo de nós un vello, torpe, pesado e descrido. Hai tempo, un bo amigo díxome, coa profundidade que dan varias copas de máis, unha noite de lingua fácil nesa hora das meigas, nas confianzas que o alcohol desata nas inhibicións e os temores mais íntimos, que a experiencia, a sabedoría, a mesura e a paciencia eran privilexios da idade que se van pegando á nosa pel a pesar de nós, porque si e sen decatarnos.

Resulta natural, ou tería que selo, que nos lamentemos co tempo, un día ou outro, de que xa non somos o que fomos, e que aínda que ao ollarnos de fronte no intre de afeitarmos, colocados diante do espello do baño, continuemos a ver, ficticia mente, aquel rapaz, novo, alegre, despreocupado, valente, con toda a vida por diante e vital que fomos un día, e que non nos recoñezamos nesa cara triste, de vello engurrado, con olleiras e de pelo branco escaso que olla para nos, máis aburrido e sorprendido que nada. A realidade é esa e non hai volta de folla, fomos envellecendo ao mesmo ritmo que cumpriamos, un tralo outro, ano a ano e teriamos que sentirmos contentos porque iso significa inequivocamente que seguimos vivos. E, amigos, vivir é o único que importa. Verdade?

Por iso, non resulta en demasía agradable que chegue o día sinalado no calendario como o da túa chegada ao mundo, o da túa saída do ventre cálido da nai a ver que se coce por aquí, aínda por riba sen billete de volta, nin posibilidade de arrepentimento, hai xa tempo dabondo, ou pouco, quen sabe, porque a única certeza que nos queda e temos claro e que nacemos para morrer. Pó ao pó, esquecemento e desaparición absoluta na noite dos tempos, cando xa ninguén dos vivos garde recordo de nós, os ausentes. Eu confeso que prefiro gardar entrañable e agarimoso recordo dalgunhas datas concretas, non de todas as pasadas, porque nada hai que me indique que foron importantes e marcaron o meu destino e devir neste val de bágoas que, din os que saben, é a vida no mundo mundial.

Por elo, teño sinalado no meu calendario por razóns que tan so a min interesan e competen determinadas datas e anos: Os de cumprir os catorce, os dezaoito, os vinte e tres, os corenta e, posiblemente, deixarei, se chego alá, marcado neste persoal calendario de folla de lata, os sesenta e cinco. Entre tanto, digo como o poeta: "Confieso que he vivido". Máis ben, que vou tirando. Xa non sou o que fun, pero tampouco o pretendo, non me podo queixar, para qué, digo eu, aínda que ás veces o boto de menos, vaia que si!

Compartir el artículo

stats