"Unha xuiza -para sermos exactos, digamos que se trata de Dna. Marta Canales Gantes, maxistrada titular do Xulgado de Primeira Instancia número 1, da cidade de A Coruña- declara ao Estado propietario do pazo de Meirás e obriga aos Franco a devolvelo".Velaí a noticia -nin que dicir ten, supoño que todos os, sempre moi amables lectores destas crónicas semanais, han de estar dabondo ao cabo da mesma- que nas pasadas semanas viña ocupar as primeiras páxinas dos diferentes medios de comunicación escrita así como os minutos iniciais desoutros radiofónicos ou televisivos. En efecto, de prosperar definitivamente a demanda interposta polo actual executivo español contra os netos de quen se fora autoproclamar unha vez como "caudillo de España por la gracia de Dios", as Torres -ou Granxa- de Meirás (eis o seu verdadeiro nome, como non cansa de proclamar, non sei se con éxito ou falta del, D. X.L. Méndez Ferrín quen, como Vdes. coñecen ben, escribe aquí ao lado, na porta situada -máis- á esquerda), erguidas a fins do século XIX, no seu actual estado, por Dna. Emilia Pardo Bazán, retornarán á propiedade de quen vén ser de veras o seu lexítimo propietario: isto é, o pobo galego. Se ben que tarde, a xustiza triunfará onde nós.
"Hola hidalgos y escuderos/de mi alcurnia y mi blasón./Mirad, como bien nacidos,/de mi sangre y casa en pro." Agardo que, polo menos todos aqueles que "peiteen canas" -e aínda esoutros e esoutras aos que tiven a oportunidade de mostrar o texto nalgunha das miñas aulas-, saiban identificar semellantes versos: en todo caso, veñen formar parte de "Un castellano leal", un dos máis célebres de entre os "Romances históricos" que, por volta de 1841, tirara do prelo D. Ángel de Saavedra y Ramírez de Baquedano, máis coñecido no eido das letras hispanas como o Duque de Rivas; da súa autoría, destaquemos aínda "Al faro de Malta" (1824), "La azucena milagrosa" (1847) ou, sen dúbida, "D. Álvaro o la fuerza del sino" (1835)". Versos que teñen continuación, daquela, nesoutros que seguen: "Estas puertas se defiendan,/que no ha de entrar,¡vive Dios!,/por ellas, quien no estuviere/más limpio que lo está el sol". Con certeza, toda unha declaración de principios artellada en corenta versos octolílsabos en -á.
Pois ben; de que o xeneralísimo nacido en terras ferrolás tiña, polo menos, unha parte da súa anatomía senón limpa, si decidamente branca, temos ao certo cumprida noticia: polo menos, se habemos de prestar creto a esa paráfrase popular da "Marcha Real" na que se afirma que a súa muller -a do ilustre militar, vaia- lavaba os tales recantos anatómicos cun famoso deterxente que atendía, e/ou atende aínda, por "Ariel". Mais en calquera caso, outra cousa vén ser a pulcritude ou falta dela que si poden amosar outros moradores -máis ou menos ocasionais- da referida edificación ao longo da historia. Tentarei explicarme.
O romance do Duque de Rivas vén relatar como, logo da batalla de Pavía (1525) -na cal as tropas de Carlos I de España (e V de Alemaña) derrotaron cumpridamente a aqueloutras, francesas, de Francisco I-, Carlos de Montpensier, duque de Borbón, acudiu a Toledo para entrevistarse co emperador. Cómpre significar que o nobre gabacho loitara nese combate en contra do seu lexítimo soberano; é dicir, viña resultar un puro e duro traidor aos seus. Agradecido, non obstante pola súa colaboración, Carlos I deu orde de que o de Borbón se fose aloxar no palacio de D. Alonso Pimentel, conde de Benavente (en realidade, tratouse da residencia do conde de Cifuentes, pero iso é o de menos). Este, obedeceu de mala gana o mandato real -"no profane mi palacio/un fementido traidor,/que contra su rey combate/y que a su patria vendió./Pues si él se reyes primo/, primo de reyes soy yo (...) /llévandole de ventaja,/que nunca jamás manchó/la traición mi noble sangre/y haber nacido español", pero advertíndolle a aquel césar, que tan ben retratara Tiziano, que unha vez que o vil franchute deixase a cidade do Texo "antes de tornar yo a ella (á súa propia casa, claro),/purificaré con fuego/sus paredes y sus puertas (...) Aún hoy unos viejos muros/del humo y las llamas negros,/recuerdan acción tan grande/en la famosa Toledo."
Desde logo, non vai animar este, seu, cronista a ningún pirómano, líbrenme Deus e mais o Outro de tal! para que leve a termo algo semellante. Mais, iso si, antes de devolver Meirás aos seus verdadeiros donos, coido ben que sería moi conveniente chamar a Bill Murray/Peter Venkman e mais os seus cazafantasmas para que fumiguen como lle cómpre o recinto. E canto ao de Borbón -aos de Borbón-, aí, en todo caso, talvez se podería ocupar do asunto Dna. Corinna Larsen: despois de todo, estamos a falar dunha espelida e moi eficaz empresaria que non ha de deixar ningún armario, cómoda, caixón ou gaveta sen asear a fondo!
