"Hola hidalgos y escuderos/de mi alcurnia y mi blasón./Mirad, como bien nacidos,/de mi sangre y casa en pro." Agardo que, polo menos todos aqueles que "peiteen canas" -e aínda esoutros e esoutras aos que tiven a oportunidade de mostrar o texto nalgunha das miñas aulas-, saiban identificar semellantes versos: en todo caso, veñen formar parte de "Un castellano leal", un dos máis célebres de entre os "Romances históricos" que, por volta de 1841, tirara do prelo D. Ángel de Saavedra y Ramírez de Baquedano, máis coñecido no eido das letras hispanas como o Duque de Rivas; da súa autoría, destaquemos aínda "Al faro de Malta" (1824), "La azucena milagrosa" (1847) ou, sen dúbida, "D. Álvaro o la fuerza del sino" (1835)". Versos que teñen continuación, daquela, nesoutros que seguen: "Estas puertas se defiendan,/que no ha de entrar,¡vive Dios!,/por ellas, quien no estuviere/más limpio que lo está el sol". Con certeza, toda unha declaración de principios artellada en corenta versos octolílsabos en -á.
Pois ben; de que o xeneralísimo nacido en terras ferrolás tiña, polo menos, unha parte da súa anatomía senón limpa, si decidamente branca, temos ao certo cumprida noticia: polo menos, se habemos de prestar creto a esa paráfrase popular da "Marcha Real" na que se afirma que a súa muller -a do ilustre militar, vaia- lavaba os tales recantos anatómicos cun famoso deterxente que atendía, e/ou atende aínda, por "Ariel". Mais en calquera caso, outra cousa vén ser a pulcritude ou falta dela que si poden amosar outros moradores -máis ou menos ocasionais- da referida edificación ao longo da historia. Tentarei explicarme.
O romance do Duque de Rivas vén relatar como, logo da batalla de Pavía (1525) -na cal as tropas de Carlos I de España (e V de Alemaña) derrotaron cumpridamente a aqueloutras, francesas, de Francisco I-, Carlos de Montpensier, duque de Borbón, acudiu a Toledo para entrevistarse co emperador. Cómpre significar que o nobre gabacho loitara nese combate en contra do seu lexítimo soberano; é dicir, viña resultar un puro e duro traidor aos seus. Agradecido, non obstante pola súa colaboración, Carlos I deu orde de que o de Borbón se fose aloxar no palacio de D. Alonso Pimentel, conde de Benavente (en realidade, tratouse da residencia do conde de Cifuentes, pero iso é o de menos). Este, obedeceu de mala gana o mandato real -"no profane mi palacio/un fementido traidor,/que contra su rey combate/y que a su patria vendió./Pues si él se reyes primo/, primo de reyes soy yo (...) /llévandole de ventaja,/que nunca jamás manchó/la traición mi noble sangre/y haber nacido español", pero advertíndolle a aquel césar, que tan ben retratara Tiziano, que unha vez que o vil franchute deixase a cidade do Texo "antes de tornar yo a ella (á súa propia casa, claro),/purificaré con fuego/sus paredes y sus puertas (...) Aún hoy unos viejos muros/del humo y las llamas negros,/recuerdan acción tan grande/en la famosa Toledo."
Desde logo, non vai animar este, seu, cronista a ningún pirómano, líbrenme Deus e mais o Outro de tal! para que leve a termo algo semellante. Mais, iso si, antes de devolver Meirás aos seus verdadeiros donos, coido ben que sería moi conveniente chamar a Bill Murray/Peter Venkman e mais os seus cazafantasmas para que fumiguen como lle cómpre o recinto. E canto ao de Borbón -aos de Borbón-, aí, en todo caso, talvez se podería ocupar do asunto Dna. Corinna Larsen: despois de todo, estamos a falar dunha espelida e moi eficaz empresaria que non ha de deixar ningún armario, cómoda, caixón ou gaveta sen asear a fondo!
