Deixamos Xosé Soto de Arxeriz co cortexo fúnebre de Tierno Galván na confluencia madrileña de Marqués de Cubas e Alcalá. Moitos pensaban en Tierno como na esperanza rota de certa esquerda socialista ao modo Allende ou Palme. A CIA trataba o PSOE con mimos infindos. Liquidara politicamente a Rodolfo Llopis por considerar morno o atlantismo deste. E a CIA escenificou Suresnes e puxo no sitio do pedagogo Llopis a Felipe González cun coro de maus cómicos, digamos pedíndolle malicia emprestada a Castelao.
A Tierno e ao seu novo partido, PSP, foille atuído o acceso ao goberno e ao Parlamento de España. El respostou facéndolles ver aos españois o moito que perderan confinándoo na gaiola dourada da alcaldía de Madrid encanto os renovos ambiciosos dun PSOE cociñado pola CIA pactaban a perpetuidade na Moncloa a inxustiza social. O ocio forzado do coronavirus lévanos a remoer na vida e obra de Tierno Galván.
Así é como nos regresa á memoria o Tierno salmantino da nosa primeira mocedade. Daquela Tierno era un xove profesor que acentuaba o seu interese antifranquista desde o ideal europeo. Logo, miramos Tierno a tecer, con Morodo e desde Marqués de Cubas, a arañeira do "Partido Socialista en el Interior". Este non carecía de opción obreira: denunciar a inoperancia de UGT e entrar en CCOO. E iso que a arañeira do PSI estaba urdida principalmente por xuristas, sociólogos, politólogos e estudantes! Dos primeiros, fíxose notar na oposición galega unha selección honrada e capaz.
No 1968, varias personalidades da revolta estudantil compostelana perteneceron ao Frente Socialista Universitario de Tierno. Avogados tiernistas, coma Mariano Robles, defenderon encausados da UPG á que pertencía o Xosé Soto de Arxeriz que nos está a provocar este revoltallo en farrapos de acordanza. A Liga Democrática de Vigo (nada que ver coa LCR) foi depositaria temporal dunha multicopista confiada polo PSI. Logo, ao ser tragados o PSP e o tiernismo polo PSOE, a Transición fíxose máis cativa. O carrillismo, no seu intento eurocomunista por reducir a borralla a imaxe de Lenin, labouraba en favor da caída do socialismo real. O réxime da II Restauración Borbónica foise dilatando no tempo, e só poderá terminar nunha outra e diferente cousa.
Na desorde do virus aínda non lle puxemos nome a esoutra Cousa. E os nomes que reciba a Cousa poderán ser moitedume.
