Acaso lgún(s) de entre Vdes. han de obxectar, se cadra, que non vén ser este nin o momento nin a ocasión. En primeiro, e fundamental, lugar porque estamos a pasar a que estamos a pasar e o que agora lle corresponde é apenas a concordia e ocasión haberá para entrarmos en debates. Asemade, engadirán outros, escrita está aquela sentenza -teiman en atribuírlla a Íñigo López de Loyola- que prescribe: "en tempos de tribulación, non facer mudanza". Polo demais, tal parece que nin sequera os máis doctos o tiveron sempre claro: sen ir máis lonxe, D. José Ortega y Gasset estimaba, en xaneiro de 1913, que conviña "hacer la experiencia de la monarquía"; xa en novembro de1930, e desde as páxinas de "El Sol", o autor de "La rebelión de las masas" aseveraba "Delenda est monarquía"; en fin, o 6 de decembro de 1931, e sobre o taboado do madrileño Cinema de la Ópera, aínda iría pronunciar a súa célebre "Rectificación de la República". Xa que logo, L´uomo è mobile qual piuma al vento, muta d´accento e di pensiero? Pode ser. En todo caso, quen si muda arreo é a circunstancia.
Claro que, doutra banda, máis espazo de -forzado- acougo que o que temos agora mesmo, é ben difícil -e nada desexable, desde logo- que volvamos contar. Polo tanto, e mentres a "cacerolada" segue a ecoar, déanme os, sempre moi amables, lectores licenza para, tan sequera, apuntar un par de notas ao respecto.
Adoitan aducir os defensores da forma monárquica a presenza e continuidade da mesma en lugares como Suecia, Noruega, Dinamarca, os Países Baixos...e, xa non digamos, o Reino Unido. En efecto, trátase de exemplos, todos eles, de pacífica coexistencia entre unha institución que, se mire como se mire, remete si ou si a tempos de estreita alianza entre tronos e altares, e mais fórmulas de democracia avanzada. Non obstante, adoitan así mesmo ocultar os tales valedores o feito de que dita persistencia ten moito que ver coa actitude dos respecitvos monarcas de noruegueses, neerlandeses... -e británicos, claro é - no transcurso da Segunda Guerra Mundial. Sen ir máis lonxe, e mentres no país se conformaba un goberno colaboracionista cos nazis -o gabinete Quisling- o rei Haakon de Noruega, o príncipe herdeiro Olaf e mais o goberno lexítimo mantiveron unha heroica resistencia, índose refuxiar logo na Gran Bretaña, onde asemade foron parar Guillermina dos Países Baixos e o seus ministros. En calquera caso, unha disposición e conduta que contrata decididamente por esoutra seguida polos soberanos reinantes en Romanía ou Bulgaría (e xa non digamos Italia), os cales foron perder os seus respectivos tronos logo de finalizada a contenda.
Abusando aínda da licenza e amabilidade dos seguidores destas liñas semanais, aínda un anaco de política-ficción: contan que un certo día, tal vez a finais dos 80/comezos dos 90, tivo lugar a seguinte conversa nas dependencias da Zarzuela: "Majestad, el país -con la excepción del asunto vasco- está substancialmente tranquilo. No se preocupe, todo irá bien." A resposta real, daquela,veu ser tal que esta: "Me llena de satisfacción y de orgullo escuchar semejantes palabras, pero...¿y los republicanos? ¿Es que se han vuelto todos monárquicos por arte de magia?" "No hay peligro por ahí, señor. Verá: no se han vuelto monárquicos, eso no; pero sí que buena parte de España se declara ahora mismo juancarlista."
Non sei Vdes., pero este modesto cronista entende que se o anterior "non è vero, è ben trovato". En calque caso, o conselleiro aúlico, ou o que queira que fose, esqueceu de advertirlle ao seu soberano -e este de preguntarllo- algo, non obstante, de vital importancia: que a pesar de todos os pesares, por nada do mundo fose deixar o monarca de actuar de Juan Carlos para transformarse -retransformarse, mellor- nun Borbón máis.É dabondo coñecido o que logo foi acontecer.
Nin os reis nin os presidentes da república proxectan a riqueza, gañan o Mundial ou curan ás doenzas. Non obstante, non vén ser esa a cuestión a tratar. Porque do que aquí estamos a falar é de lexitimidade: algo que si souberon/foron quen de gañar os casos, citados, da realeza de Noruega, Países Baixos... Non estaría mal, en consecuencia, que a monarquía española tivese a honradez, demostrase a nobreza -nunca mellor dito- de someterse de veras ao escrutinio polo que, ao cabo, han de pasar todos os demais españois se é que queren acceder algunha vez ao poder: presentarse a unha elección democrática e gañala. Nin máis pero tampouco menos.
