Hai unha sala do Museo Nacional de Dublín na que se exhiben os regalos de Estado que recibiu o presidente De Valera e que, á súa morte, pasaron ao pleno dominio da República. Nas vitrinas vese a copia en ouro macizo dun torques celta procedente de Cabana, Bergantiños e executada primorosamente pola xoiaría Malde en Galicia. É un presente que Franco lle ofreceu a De Valera a raíz dunha visita oficial deste ao suxeito que máis dano lle fixo a Galicia e aos pobos de España.
Eamon de Valera agradeceu o torques de ouro en canto presidente de Irlanda e deixoullo aos museus nacionais da súa patria para eles xulgaren do seu destino. Naquela viaxe ao Eire, visitei, con Moncha, a sede do Sinn Féin. Eran os días nos que se conmemoraban os vinte anos da derradeira ocupación militar do Ulster. O exército británico metía moito en 1988 e recordo que asasinara un meniño de apelido Duffy. Estivemos, pois, na sede do Sinn Féin, no 44 do Parnell Square de Dublín, se non lembro mal o número. Atendeunos Lucillita, encargada de relacións estranxeiras, e nas paredes da sede do Sinn Féin había retratados de Fidel Castro pero non do do Papa de Roma.
A sede estaba nun piso avellentado e compartido cun fotógrafo de casamentos. Ou sexa, que a miña muller e máis eu sentímonos moito na casa. Por aqueles días estivo en Dublín Gerry Adams e fíxolle un discurso memorábel a masas chegadas de toda a illa. Dixo: "Aos que piden a disolución do IRA eu pregúntolles por que non se disolve primeiro o Exército Británico que está ocupando a nosa Patria".
Daquela veume á memoria o número da revista Nós no cal se contaba a morte de Terence MacSwiney, alcalde de Cork, que estivo en folga de fame para esixir a independencia de Irlanda. Hoxe todos os pacifistas ben pensantes do mundo se recordan a Gandhi pero todos esquenceron, obedientes ao Imperio o alcalde de Cork e otros practicantes revolucionarios da táctica da folga de fame a morte. Por aquel tempo, 1987-1988, só había ou houberon unha Berdardette Devlin ou un Gerry Adams elixidos no Parlamento de Westminster.
O Sinn Féin tamén non tiña lugar no parlamento da República que eles sos conseguiran crear. O Católico amigo de Franco, Eamon de Valera, ocupáralles, coma o cuco que era, o sitio. Hoxe escribo feliz porque o Sinn Féin, liderado por Mary Lou MacDonald, foi o partido máis votado nas derradeiras eleccións irlandesas. Por iso, non se me vai da cabeza o humilde flat do 44 de Parnell Square que o Sinn Féin franqueou para nós en Dublín.
