Non se me vaian confundir os, sempre moi amables, lectores destas crónicas semanais. A ver: a estas alturas da (miña particular) cronoloxía o único que dirixo/ que me apetece dirixir, e sempre sen testemuñas e no salón da miña casa, é a Orquestra Sinfónica de Praga interpretando o "Má vlast" de Bedrich Smetana (claro que onde Smetana pon o Moldava, eu poño o Miño) ou, inmerso en plena epifanía rock'n'roll, simular os inmortais riffs da inmortal "Cocaine" de J.J. Cale, en versión de Eric Clapton. Traducido ao noso román paladino: os anos do corpo e mais da mente dan para o que dan!

O señor presidente en funcións do Goberno, D. Pedro Sánchez Pérez-Castejón, ten corenta e sete cumpridos. Mais velaí, mentres, que o candidato do Partido Popular, D. Pablo Casado Blanco non pasa dos trinta e oito. Da súa parte, D. Pablo Iglesias Turrión -líder de Unidas Podemos-, D. Albert Rivera Díaz, por Cs, e D. Íñigo Errejón Galván (no caso de D. Íñigo, houbo que falar cos seus proxenitores e consultar, ademais, o libro de familia) contan apenas, e respectivamente, con corenta, trinta e nove e trinta e cinco primaveras. Vale: o cabalo propiedade de D. Santiago Abascal Conde explicou nunha recente roda de prensa que veu ao mundo en abril de 1976. Canto ao seu amo, "Destructor" -así se fai chamar, afouto que é, o moi ilustre equino- sinalou que se ben D. Santi anda a afirmar que fixo a mili con Indíbil e Mandonio -líderes de ilexertes e ausetanos-, tal non é certo: en realidade, a primeira (e única) batalla na que o Sr. Abascal Conde participou foi nesoutra de Rocroi onde, como desgrazadamente é ben coñecido, os nosos heroicos tercios viron ocultarse o sol imperial for ever and ever.

Non se trata, en ningún caso, de que este, seu, modesto cronista veña discutir aquí os -sen dúbida, moitos- méritos das persoas que veño de referir nin, moito menos, a capacitación da mocidade española, en xeral. Agora ben; reparen, primeiro, Vdes. nesoutras cronoloxías que dirixen o mundo adiante: sen ir máis lonxe, D. Vladimir Putin conta con sesenta e sete; D. Xi Jinping anda polos 66 e Dna. Angela Merkel está nos sesenta e cinco outonos. Mr. Donald Trump vai aínda máis aló: toda vez que naceu por volta de mediados de xuño de 1946, leva cumpridos agora mesmo setenta e tres. Porén, o seu caso non conta ou conta menos: segundo certas informacións secretas (veremos se, ao cabo, saen á luz no proceso aberto de impeachment), D. Donald procede, en realidade, dun exoplaneta que xira e xira no sistema GQ Lupi e de aí, xa que logo, a extroardinaria cor da súa pel e cabelo. O que é máis: Mr. Trump non está de veras entre nós: en realidade conforma un holograma alien, proxectado desde hai moitos anos luz. De aí, en consecuencia, o enorme desfase que se produce decote na hora de recibirmos as súas mensaxes.

Mais en segundo lugar, permitan agora os lectores que lles recorde aquí e agora que, en efecto, cada profesión, oficio, servizo? ten os seus ritmos e liturxias. Non obstante, de considerarmos aquilo que acontece, por exemplo, no xornalismo, no mundo das finanzas, nesoutros do ensino e da función pública, nos territorios da ciencia? en fin, xa non digamos, no eido das forzas armadas, o habitual é que a xente vaia ascendendo seguindo o escalafón e/ou (cando as cousas veñen reviradas) por méritos de guerra. Naturalmente que si que hai excepción á regra. Pero iso mesmo: trátase de singularidades e non, nunca, da norma xeral.

Nin o Sr. Casado nin tampouco D. Pablo Iglesias, D. Albert Rivera e mais D. Íñigo Errejón desempeñaron algunha vez cargos públicos de relevancia: é dicir, ningún deles foi elixido presidente dunha comunidade autónoma, estivo á fronte dunha consellería, accedeu á alcaldía dunha cidade ou vila ou tan sequera foi o encargado dunha concellería (D. Pedro Sánchez accedeu a concelleiro do concello de Madrid en 2004, pero iso tivo lugar como consecuencia da retirada dunha compañeira; ela si, previamente eleita). Tampouco foi alcalde, conselleiro ou presidente dunha comunidade autónoma D. Santiago Abascal; claro que tamén é verdade que, para gobernar España como a el lle prestaría, tan só fai falta poñer un par de razóns sobre a mesa.

En fin; a xulgar polos seus respectivos currículos (atención: se non nos gustan os que amosan, é ben probable que improvisen outros!), a experiencia en levar as cousas dos seus concidadáns e concidadás -din algúns/algunhas que a experiencia vén ser a nai da ciencia- non destaca especialmente nos actuais aspirantes a ocupar, democraticamente, o palacio da Moncloa.

Avisábanos, non obstante, o Nobel Dylan: "Come senators, congressmen (?) Don't stand in the doorway/Don't block up the hall (?) Come mothers and fathers:/Your old road is/rapidly aging/Please get out of the new one/if you can't lend your hand". Vale, OK McKey: fagámoslle caso, daquela: non nos poñamos resesos/as, non nos atrincheiremos por detrás do "calquera tempo pasado foi mellor"; non bloqueemos os novos camiños. Porque os tempos están cambiando aínda que, iso tamén, nos falte saber para qué e para onde están a cambiar de veras. Mentres, a mocidade baila. Digo/escribo: mentres, a mocidade ao poder!