Se tivesemos que describir á señora Adela de forma breve, como este artigo esixe, poderiamos definila cos tres is: intelixente, inconformista e case sempre impermeable ao que acontece ao seu redor. Os anos apenas esculpiron nela cambio algún, só puliron pequenos matices que non cambiaron a súa esencia, coma se quixesen seguir ao pé da letra aquela reflexión que Isabel Allende facía en El amante japonés ao afirmar que "a idade, por si soa, non fai a ninguén mellor nin máis sabio, soamente aentúa o que cada un foi sempre". E Adela sempre foi unha apaixoada da música. Se puideses preguntarlle dende cando ten esta paixón, o seu sorriso respostaríache que non lembra un só día no que non sentira a necesidade de cantar. Se o fai ben ou mal é algo irrelevante para esta historia, nin sequera o que a escribe o sabe ou o quere saber. Que se canto ben? Chantaríache Adela se te decidiras a preguntarlle. Que sei eu! Eu só canto. E ti? Bicas ben? Imaxino que bicas e punto, porque algo haberá en ti que te mova a facelo, ao igual que abrazas cando o necesitas, ou escoitas cando o necesitan.
Os veciños tamén saben da paixón de Adela, levan anos escoitándoa cantar a diario. Se adicases un tempo a falar con eles, pode que che contaran que a voz de Adela é parte das súas vidas. Mesmo algún deles, coma o señor Manuel, sorprenderíate recoñecendo que "para a señora Adela cantar é coma respirar"; o que nunca che recoñecería o señor Manuel é de onde sacou unha frase tan bonita, nin ti deberías tensar a corda repreguntándolle: "Pero de quen é esa frase?" Porque, coma todo fillo de veciño, o señor Manuel é un veciño que ten os seus sentimentos, o seu orgullo, a súa idade, ingredientes que o fan pouco predisposto a soster a túa mirada de decepción cando o escoites admitir que a frase non é súa.
Pero voltando á nosa historia, os veciños de Adela, aínda que separados por algo máis que tabiques, manteñen entre eles un curioso vínculo gracias á voz da súa veciña, voz que alomenos tres veces ao día viaxa dende a terraza do primeiro piso rumbo ás cociñas dos pisos superiores, ascendendo coma unha enredadeira que busca coñecer mundo. Así, aos veciños de Adela ás veces tócalles almorzar a ritmo de bolero. Outras, pola contra, xantan acompañados dese tango que non perde a esperanza de que por fin chegue ese día, o día que me queiras. Mais o que nunca falta, o que sempre agardan escoitar eses veciños antes de ir durmir é ese verso que da fin ao seu día, ese verso que para eles tamén é coma respirar, esa sombra que sempre me asombras.
*Mestre e veciño de Xaxán
