Ao pé mesmo da noite de San Xoán, tal e como o gran músico alemán -Shakesperare mediante, claro é- determinara, velaí que renacen os compases solemnes da man de Felix Mendelssohn. En Sevilla, que marabilla! -vale, vale!; ben sei que a noiva é natural de Torrejón de Ardoz pero..., onde, senón, no conxunto das Españas, arquipélagos, prazas de soberanía, artigo 155 e Perejil adxuntos pode acontecer un evento tal?-, e como, nin que dicir ten, coñecen dabondo os, sempre moi amables, lectores destas crónicas semanais, veuse deseñar o preciso territorio, o locus amoenus total e mediático megaguay. Estamos a falar, claro é, do casorio, sarao, convite, cerimonia, alarde e pavoneo, pompa, exaltación, pleonasmo e boato..., moi sublime vodorrio celebrado na capital de Andalucía entre Dna. Pilar Rubio Fernández e D. Sergio Ramos García, o pasado sábado, 15 do mes que habitamos. Unha epifanía á que, de certo e cando Vdes. anden a ler as presentes liñas, se virá sumar esoutro fervor causado pola concordia entre a "princesa do pobo" -oxímoron, contradictio in terminis, self-refuting idea do noso tempo-, Dna. María Belén Esteban Menéndez e D. Miguel Marcos, "el Miguel", Deus, Tele5 e mais Jorge Javier Vázquez omnipotentes arreo. Ou o que vén ser o mesmo: de tertulia de "Sálvame" en tertulia de "Sálvame" e "tiro porque me toca".
Quen nolo ía contar! C'est la vie, mon ami! Cando os impíos, volterianos e revoltés esfregaban as mans, convencidos da inmediata apocalypse now de vicarías e madriñas, do irremediable colapso do arroz, os chaqués e as pamelas, velaí que, de súpeto, e cal ave fénix renacendo entre a fervenza das corcheas nupciais, unha inusitada coalición de hipsters, coros rocieros, cuñados e cuñadas, ases balompédicos, stars da pasarela, fans eurovisivos, frikis de Julia Roberts/Hugh Grant e (parte do) mundo queer volven poñelas de plena actualidade. Velo para crelo! Eu, eu non sei Vdes., pero si que teño ás veces a desacougante sensación de nunca acertar en nada -menos, iso si, naquilo que máis quero- e, sobre todo, de ter desaproveitado, parviño que son, as posibilidades da lista de regalos. Cachis na ditadura, cachis na progresía, cachis na Transición! e, claro é, cachis na pobreza!
Sissi e Francisco Xosé; Victoria e Alberto; Afonso XII e María de las Mercedes; o sha de Persia e Farah Diba; Rainiero de Mónaco e Grace Kelly; Carlos Gustavo e Silvia de Suecia; Jacqueline e Aristoteles Onassis (vale, ok: non formaban parte da aristocracia, pero como se o fosen; é dicir, ela); Carolina de Mónaco e Philippe Junot; Lolita Flores e Guilermo Furiase (vale, ok outra vez: pero non me dirán que a noiva non pertencía á familia real calé!); Carlos de Inglaterra e Lady Di... en fin, máis próximos, Eugenia Martínez de Irujo e Francisco Rivera Ordóñez, Felipe VI e Letizia -con monseñor Rouco Varela facendo ostentación dos seus superpoderes: realmente, a Súa Eminencia estaba en todas as partes, e ao mesmo tempo, naquela chuviosa xornada!-. Houbo un tempo no que reis, raíñas, príncipes e princesas, duques e duquesas... ocupaban as páxinas de papel couché, as reportaxes de colorinchos múltiples e mesmo as pantallas dos televisores. Facíano, iso si, en competencia aberta con esoutros eventos cinematográficos made in Hollywood, todo fantasía, música feliz e technicolor ad hoc: "Sete vodas para sete irmáns", "O pai da noiva", "Cinderella"; "O violinista no tellado"... Alegría e glamour a esgalla para soñarmos con ser felices e comermos perdices, colorín, colorado.
Mais, tal e como foi escribir o poeta, "mudam-se os tempos, mudam-se as vontades./Muda-se o ser, muda-se a confiança./Todo o mundo é composto de mudança/tomando sempre novas qualidades". Ben pouco foi durar, daquela, o de Carolina e Junot. Canto ao de Carlos e Diana, a cousa acabou como acabou, todo un rosario da aurora british, sir Elton John ao fondo, adaptando a letra de "Candle in the Wind". De novo máis próximos, non me fagan falar/escribir en que cousa deveu o de Elena e mais Jaime ou esoutro da duquesa de Montoro e o vinculeiro de Paquirri. En fin, está claro que a aristocracia xa non é quen de ofrecernos aquilo que nos ofrecera. Porén, e como aseverou aqueloutra Raíña, the show must go on. Deste xeito, "escudos pintan escudos/y tahures muy desnudos/con dados ganan condados./Ducados dejan ducados,/y coronas Majestad": eis que toda unha lexión de afoutos plebeos "parvenus", podres de cartos, andan a asaltar as portadas do "Hola" día si e días tamén.
"Como aseverou o vello das barbas -refíreme un amigo de meu, decote con propósitos radicais-, está moi claro que hai que sumistralles aos elementos populares a súa dose de opio cotián". Poida, en efecto, que leve razón. Despois de todo, ben que o expresou, da súa parte Manu Chao: "Me gusta marihuana, me gustas tú". "Que podemos obxectar?", preguntarán, caso, algúns de entre Vdes? Je ne sais pas. "Que lle podemos facer?". Je ne sais plus.