Nunha ocasión, un membro do Goberno de Attlee, primeiro ministro laborista inglés despois da Segunda Guerra Mundial, solicitoulle por carta consentimento para editar un libro de poemas. A resposta foi: "Non se pode publicar, os versos non riman". O ministro-poeta entendeu que non concordaban coas ideas do premier.
As eleccións municipais, autonómicas e europeas do 26 de maio déronlle un claro triunfo ao PSOE; que non á esquerda, pois UP esboróase, saíndo fortalecido Pedro Sánchez. Cidadáns perdeu relevancia, por non ser quen de tomarlle a dianteira ao PP, e tanto un coma outro non gañaron en ningún lugar estratéxico, aínda que os populares, sufrindo unha gran derrota, quedaron coa posibilidade de conservar o Goberno da comunidade de Madrid e facerse co do Concello, pero pactando con Cs e Vox. Un pacto difícil para Rivera, que quedou como subalterno de Casado e valedor da extrema dereita.
Cs, sen vencer en comunidades ou grandes cidades, queda con capacidade para formar gobernos, pero destas alianzas vai depender o seu futuro. Proclamar que para entenderse cos socialistas esixiríalle renegar de Pedro Sánchez foi un disparate. Pactar non é pecharse na propia ideoloxía nin negociar conviccións. É entender que a diversidade establécea a cidadanía. Por iso hai que ter sentido do pacto. Se nos poñemos a discutir sobre as cousas que vemos diferentes, pasaremos a lexislatura discutindo; se traballamos sobre o que estamos de acordo, pasarémola traballando xuntos. Ben para todos. Valls, pola súa parte, que en Barcelona perdeu credibilidade por mor do pacto andaluz e a manifestación da praza de Colón, apoiou a Ada Colau en Barcelona, sen condicións, para evitar un alcalde independentista. Isto chocou cos dirixentes de Cs, que o desautorizaron, e declararon que só apoiarán o candidato socialista; unha posición ofuscada, contraditoria e que non serviu para nada.
Vox, que perdeu a metade dos seus apoios, entra en 9 parlamentos gañando influencia, polo que fará valer os seus votos para condicionar os gobernos do PP con Cs. Sendo decisivo para os gobernos de dereita, apoiando no seu momento o pacto andaluz sen estar na mesa de negociación con Cs, lanzou agora un firme desafío: sentar a acordar con eles ou non habería pactos. O que conduciu a que en Madrid, finalmente, a extrema dereita quede con máis influencia da que cabía esperar.
Junqueras e Puigdemont entran na eurocámara, aínda que non é seguro que poidan acadar a condición plena de eurodeputados. ERC gana en Barcelona e os soberanistas obtiveron maioría nas municipais. Xuntos teñen o 70% dos municipios. O voto independentista roza o 50%, e Cidadáns baixa notablemente. En Barcelona, a pesar de ser Maragall o máis votado, Ada Colau volve ser alcaldesa, pactando co PSC e recibindo o apoio dos tres concelleiros afíns a Valls.
Pablo Iglesias, que do 28-A ao 26-M debilitouse, perdendo case todos os concellos do cambio, ponlle como condición a Sánchez para apoiar a súa investidura non pactar con Cs e formar un Goberno de coalición con UP. Un poema sen rima, coma o do ministro de Attlee, que non concorda coa idea do presidente, que, neste caso, só acepta formar un Goberno de cooperación aceptando a proposta dalgún membro . A estratexia errada do líder de Podemos pode conducilo á irrelevancia. Por fortes que sexan as nosas razóns hai que ter en conta, ademais, a conveniencia de plasmalas na realidade.
*Veciño da Estrada
