Ano 2094. Enfrontada polo dominio do planeta a Zimbabue, Camboxa e El Salvador, tres superpotencias de primeira orde, España está a gañar, si ou tamén, a Guerra Mundial. Máis concretamente, en setembro dese ano, o noso país foi quen de conquistar a República Democrática do Congo, territorio previamente ocupado polas tropas zimbabuesas. Deste xeito, devimos os donos de toda Europa occidental e dunha gran parte do continente africano. Ai, se Filipe II e mais Alatriste levantaran a cabeza!
Sen dúbida que han de ser moitos de entre Vdes. -sempre moi amables lectores destas crónicas semanais- aqueles que estean xa ao cabo da singular noticia. En calquera caso, o terrible conflicto -World War Bot 2020, creado polo desenvolvedor italiano Michael O- só ten lugar nos eidos de Facebook (e tamén por Twitter adiante). Non fai falta, xa que logo, procurar as escopoetas, facermos acopio de víveres nin, moito menos, baixalos ao refuxio antinuclear comunitario. Abonda coa tarefa cotián: é dicir, dálle que dálle coas redes sociais.
Segundo el mesmo se foi encargar de relatalo con inigualable mestría -repasen Vdes. as páxinas de "O inglés", na magnífica "Retrincos"-, velaí que Castelao-neno (ou alguén que se lle parecía un tanto) estivo a un paso de asasinar un vasalo da Súa Graciosa Maxestade no medio e medio da Pampa Central, na República Arxentina. O motivo de tal proceder? Pois, nin máis nin menos que por puro patriotismo. Patriotismo español.
"Agora tedes a escuadra submarina máis grande do mundo", viñera espetarlle o malvado e impío guiri ao cativo Alfonso Daniel. Nin que dicir ten, aquel moi fillo da pérfida Albión estaba a referirse ao afundimento dos navíos comandados polo almirante Pascual Cervera por parte desoutros, de bandeira norteamericana, nas augas de Santiago de Cuba, o 3 de xullo de 1898. Unha acción que determinou, como é ben coñecido, a perda dos derradeiros restos daquel Imperio onde o sol nunca deixaba de alumar os ceos. Dito/escrito en bravú: canto foi aquilo que se perdeu en Cuba?
Cando, da súa parte, o autor das presentes liñas era rapaz, explicábannos na escola que "o xeneralísimo Franco derrotara de vez o comunismo". Tratábase de algo que, así e todo, non cadraba ben co que narraban o meu pai, o meu padriño Dimas e mais Radio Pirenaica. E, xa non digamos, absolutamente incompatible con Iuri Gagarin e Valentina Tereshkova dando voltas e máis voltas arredor do planeta e/ou cos mísiles de Nikita Krushchev apuntando a Wall Street desde o Caribe revolucionario.
"Caballero español, /centauro legendario,/jinete valeroso y temerario..." Nas frías terras de Araca -ao pé de Vitoria-Gasteiz- aprendín aínda que se ben "el enemigo es imprevisible, muchacho", o peor non estaba tanto aí senón no absolutamente previsibles que si deviñan os fallos dos cetmes e mais as ordes dos meus inefables superiores xerárquicos. Pavía, San Quintín, Bailén...? Poñámoslle Rocroi. Menos mal que ninguén nos foi invadir daquela!
Porén, escribiu o poeta aquilo de que "mudan os tempos, mudan as vontades" e eis, entón, como pasamos a poder presumir de fragatas megaguays, un súpersubmarino total, carros de combate "Leopard", alas equipadas con Eurofighter Typhoon..., en fin, soldados profesionais con uniformes pixelados, tal e como se devisen de veras esoutros que amosan as fitas "made in Hollywood". Segundo teño entendido, os "Heckler-Koch G36E" e mais as "Instalaza Alhambra" van o que se di/escribe moi divinamente.
"¿Es el enemigo? ¿Ustedes van a atacar mañana? ¿A qué hora? ¿A las seis? Es que a las seis estamos todos acostados. ¿Y no pueden atacar por la tarde?" Os episodios, as imposibles fazañas bélicas narradas polo inmorredoiro Miguel Gila poden ser postas, ou case, en práctica nesta nova desputa pola hexemonía mundial na que andamos metidos. E é que, ao cabo, o mecanismo de Word War Bot non ten en conta factores como a xeopolítica ou a economía; polo contrario, simplemente escolle un territorio ao chou e establece que conquista o espazo máis próximo a calcular, a partir do seu centro aproximado. Ou o que vén ser o mesmo: non fai falta ningunha que saquemos a pasear a cabra da Lexión nin que os cazabombardeiros despeguen da cuberta do "Juan Carlos I" "al alba y con viento de Levante", tal e como se retornásemos a Perejil; ben polo contrario, a nosa guerra resulta dixital ser tan inofensiva como esoutra que se libraba/libra sobre o taboleiro do "Risk".
Polo tanto, poden Vdes. acougar tranquilos. Iso si: de paso, ofrézanlle un ansiolítico ao(s) seu cuñado belicoso -ese que vota por un partido rarito- e explíquenlle que non é certo, trátase dun puro e duro fake, iso de que os blindados catalás estean a punto de entrar en Madrid, rúa de Alcalá adiante. A vitoria é nosa.
