Sen dúbida que han de ser moitos de entre os, sempre moi amables, lectores destas crónicas semanais aqueles que teñan aínda fresca a memoria do exitoso film: estamos a falar, desde logo, de "Cocoon", a fita dirixida en 1985 por Ron Howard e que narraba o, feliz, encontro casual entre un grupo de xubilados norteamericanos e unhas extrañas flores, de orixe extraterrestre -para sermos máis exactados, procedentes do planeta Antarea- mergulladas na piscina dun hotel abandonado, veciño da residencia onde estaban a habitar os lizgairos pensionistas. E é que de certo, e logo de bañárense nas augas de dito estanque, os nosos protagonistas viñan sentir uns abraiantes efectos revitalizantes que lles devolvían a súa mellor e máis próspera mocidade.

Arnhem non está situada no estado de Florida senón nas, moito máis frías, terras do leste dos Países Baixos. Pois ben; segundo informaron con amplitude, e durante os pasados días, os diversos medios de comunicación -este venerable rotativo sempre na vangarda-, velaí que un morador da urbe neerlandesa, de nome Emile Ratelband, de profesión ás súas empresas, vén de presentar unha petición diante dos tribunais da cidade natal a fin de que a súa partida de nacemento poida ser convenientemente modificada. Segundo M. Ratelband, acontece que, se ben que na correspondente documentación figura como chegado a este mundo o 11 de marzo de 1949 -xa que logo, camiño dos setenta invernos-, logo de efectuar unha consulta ad hoc, os señores galenos foron asegurarlle que, fisioloxicamente falando, non conta con máis de corenta e cinco primaveras. Toda vez que vén ser dese xeito como de veras se sente, e non como un afundido xubileta a contemplar obras, D. Emile anda a procurar que, desde xa, os papeis públicos dean cumprida noticia, e a todas as pertinentes consecuencias, de que el naceu, si, un 11 de marzo... pero do ano 1969. Talvez entusiasmado, á vez que un tanto confundido, cos versos do célebre tango composto e interpretado polo inmorredoiro Carlos Gardel -xa saben Vdes: "sentir que es un soplo la vida,/que veinte años no es nada"-, o "xove deus" neerlandés, así afirma que o denominaron os doutores, argumenta que "se os transexuais poden cambiar de xénero e que conste no pasaporte... por que non se pode levar a cabo o mesmo respecto da idade?" Polo demais, e por se semellante raciocinio non abondase, eis esoutro de veras contundente: "Se entro nas páxinas de contactos para concertar unha cita, e digo que teño, sesenta e nove anos, ninguén me responde. Porén, se poño que só son corenta e nove, e co meu aspecto físico, chóvenme as respostas positivas."

Este modesto cronista ignora cantos coffee shops teñen as portas abertas en Arnhem. Así e todo, coido que cabe considerarmos a posibilidade de que, antes que nas augas dunha piscina -e de non ser na terra natal, si en Amsterdam- o amigo Ratelband fose atopar a fonte da eterna mocidade nalgún deses simpáticos locais. En todo caso, estaremos de acordo en que se trata, e tal e como diría a xente nova, de todo un crack.

Certamente, haberá que estar moi atentos ao fallo dos tribunais neerlandeses -en catro semanas darán a resposta- toda vez que moi ben poden sentar xurisprudencia non só para o país dos tulipáns e Johan Cryff senón aínda para o conxunto europeo. Daquela, si sería posible -legal e democraticamente- que cadaquén puidese desenvolver como lle cómpre a súa propia personalidade. Por exemplo, o expresidente do Goberno hispano, D. Mariano Rajoy -como é ben sabido, un político do século XIX, vido ao planeta no XX e que chegou onde chegou en pleno XXI- ben podería modificar o seu 27 de marzo de 1955 por esoutro mesmo día e mes... mais do ano 1855. Da súa parte, outro líder popular, D. Pablo Casado -vido ao mundo o 1 de febreiro de 1981- vería traladada a súa partida de nacemento para, poñamos, 1491 e, deste xeito, acompañar a Hernán Cortés, en México, e explicarlles aos nativos a cousa da Hispanidade. En fin, bebé por volta de febreiro de 1972, D. Pedro Sánchez os seus documentos para o mesmo mes do ano 1922. Entón, na súa próxima visita á capital alemá, e diante dos restos do muro, redivivo JFK, non tería ningún problema en proclamar urbi et orbi: "Ich bin einer Berliner!"

Suxeriu, ou predicou, Rainer Maria Rilke que é necesario "escribir como se estivésemos mortos", e velaí os versos: "Que farás ti, oh Deus, cando eu morra?/Eu son o teu cántaro (e se rompo?) (...) Eu son o teu ornato e o teu oficio./Ti perdes conmigo o teu sentido". Porén, acaso non teñamos xa que acudir tan lonxe, nin tan sequera tomarmos unha nave camiño de Antarea. Unha vez que, como escribiu o clásico, a vida é un soño..., que mellor lugar para soñarmos que un coffee shop, digo un xulgado!, de Arnhem, á canda do noso amigo Emile?