Diciamos que os feitos históricos ben establecidos son sempre opinabeis. Diciamos que en 1898 os EE UU perderan a súa virxinidade anticolonial ao expulsar a España de Cuba, Puerto Rico e Guam. O cal non completa o relato, xa que, por aquel mesmo tempo, l'Union, como sempre escribía Jules Verne, tamén quixo facerse, e fíxose, con Hawaii, que Álvaro de Mendaña descubrira, non sei se na compaña de Isabel Barreto, antes de Cook, Julián Juderías e Ramiro de Maeztu, e en xeral todos os que combateron a "Leyenda Negra", coincidiron en que Ingleses e Norteamericanos tamén abusaron das nacións indias de América, co cal deixaban para sempre demostrado que España non estaba soa na indignidade histórica.
Ora ben, observo que o españolismo pasa sempre nos "bicos dos pés", como di o Portugués, ao tratar dunha Franxa do seu enorme país. Ollo, que non falo da Franxa de Aragón, tan discutida, que foi sempre e será sendo catalana. Falamos da Franxa Sudoeste, ou centro Sul dos EEUU, onde están California, Nevada, Texas..., que, por un ou outro medio económico e militar, deixaron o imperio español e pasaron ao imperio norteamericano, cos seus indios incorporados.
É ben certo que en España se constituíu unha xeración do 98 moi crítica, nos seus inicios, co chamado Desastre. Pero o antinorteamericanismo de dereitas explodiu coma unha pompa de xabrón cando Franco lle deu aos EEUU posesión das bases militares e os EEUU lle deron a Franco protección contra os demócratas españoles que querían derrubalo e pór de novo unha República, mesmamente co estatuto de autonomía de Galicia que fora votado polos antepasados dos galegos hoxe vixentes.
Ese é o día no que a dereita española desvelou a natureza do seu patriotismo. Con Franco e cos EE UU eles estarán sempre. Por iso non queren que lle retiren o cadávere do monumento monstruoso de Cuelgamuros, como ben explicou en clave vitriólica e xenial o Cermeño aí atrás.
Carlos Martínez Barbeito, sempre en termos de republicanismo moderado, aseguroume un día que el só subiría a Cuelgamuros o día da voadura do Valle de los Caídos. Son cousas que parecen remexidas, e temas heteroxéneos, pero en realidade están razoabelmente conectados. Os amigos de Aznar non son os nosos amigos, deberían dicir os xenuínos patriotas españolistas. Pero non.
