Desde logo, penso ben que todos Vdes. -sempre moi amables lectores destas crónicas semanais que hoxe retornan, logo da breve paréntese dos pasados días festivos- resultan ser persoas caritativas e de espírito compasivo, para alén de estaren debidamente instruídos respecto dos textos sagrados da Cristiandade e/ou aínda -uns cantos/bastantes- mesmo devotos practicantes da lección que aqueles conteñen. É por iso, daquela, que estou ben certo de que non han de amosar ningunha, ou moi poucas, dúbida(s) en relación á precisa localización do relato que xa segue, o cal devirá cumpridamente identificado. Imos aló.
Incapaces de respectar como é debido as inviolables ordenanzas celestiais, aconteceu que viñan ser dabondo os habitantes de Polonia (e de Tabarnia, malgré eux-mêmes) que non deixaban de pasar tempo nin ocasión para amosaren impudicamente o seu desapego revolté, as sús orellas pechadas, o desacato, a desobediencia contumaz, cando non practicaban abertas befa e mofa, diante das táboas venerables da lei mosaico-constitucional. O que é máis: nun alarde de descarnada desafección, aqueles réprobos sentíronse capaces incluso de escoller os seus representantes de entre os máis perversos da comunidade, procurando artellar deste xeito unha sorte de Sanedrín argallante que se foi declarar, nin máis nin menos, independente -por máis que a cousa impía durase ben pouco- diante dos designios procedentes das Alturas. Así as cousas, os Ceos non tiveron outra saída senón enviar de contado as súas lexións de principados, anxos e arcanxos -iso si, algúns deles acudiron ao combate por vía marítima, pregando previamente as ás, e utilizando unha sorprendente embarcación de debuxos animados, cousas veredes...- para que a orde, a seguranza e mais a concordia se visen finalmente restauradas. Ao tempo, moi cansos xa os todopoderosos xuíces do Supremo Tribunal de semellante malversación, sedición e rebelión arreo, decidiron aplicarlles aos díscolos un severo correctivo en forma de praga (bíblica, faltaría máis) número 155. Desde entón, velaí vai, vagando polo mundo adiante e cal novo Caín, o expresidente das hostes luciferinas mentres outros dos seus secuaces permanecen desterrados xa en Nínive, xa nas beiras dos ríos que bañan Babilonia. En fin, eis aínda aqueloutros a laiarse día tras día e e noite tras noite na escuridade dos alxubes sen que os seus gardiáns presten oído ás súplicas. Presos políticos e/ou ánimas en pena? Chámenlle Vdes. burro ao cabalo ou viceversa.
"Señor. É que vas destruír o xusto co culpable? E se houbese cincuenta xustos en Polonia (e Tabarnia)... acaso non retirarías a túa praga (bíblica) 155 e lles permitirías a eles formaren goberno?" Foi así como Roger Abraham se dirixiu a Iaveh, na proura de graza. Desafortunadamente, non había cincuenta xustos en Polonia (nin en Tabarnia).
Sen desalentarse diante deste primeiro fracaso, teimou aínda o coitado: "E se houbese..., poñamos que corenta, trinta.... dez xustos. Se cadra non lles deixarías aos tales -esquecendo sempre a número 155- que fosen axeitar a gobernanza da nosa Generalitat polaca?" Advertiu a quen corresponda o profeta Xeremías (Xr 2, 19): "Na túa maldade, pobo rebelde, atoparás o castigo; a túa propia apostasía servirache de escarmento. Aprende que é amargo e doloroso abandonar o Señor, teu Deus". Con todo, sabido e coñecido é, urbi et orbi, que a misericordia celstial é infinda e, certamente, coa súa pregaría, Roger Abraham estaba dando voz ao devezo divino, que non consiste en destruír, senón en salvar Polonia (e Tabarnia), ofrecéndolle nova vida aos pecadores convertidos. Porén, o caso é que non había naqueles territorios tan sequera dez xustos merecentes da conmiseración do todopoderoso xuíz supremo do Supremo Tribunal.
Vimos de pasar os días da Semana Santa. Trátase dun tempo que ben podería servir para a reflexión, a ponderación do acontecido e mais a busca dunha nova concordia; ao fin e ao cabo, e logo de asulagar a terra enteira, non tivo outra Iaveh que pechar -melancolicamente: lean Vdes. "Vicente", o excelente relato de Miguel Torga- todas as fervenzas desatadas. Mais infelizmente, polo que se bota de ver, non se enxergan no horizonte moitos sinais de avinza nin tampouco se alza, entre as nubes, o arco da alianza. Antes ben, son uns cantos os proscritos que sen atenderen a recomendación de Dante -"lasciate ogni speranza"- teiman e volven teimar no seu. Canto ás Alturas -e a pesar de que dito/escrito está que "de Madrid al cielo", haberá que dar unha volta polo Cerro Garabitas-, tal parece que os seus ministros anden moito máis ocupados en aprender as estrofas de "El novio de la muerte" -esa balada que nunca xamais triunfará en Eurovisión- que en ocuparse de considerar a viga no propio ollo e non soamente o lixo no alleo. Agnus Dei, qui tollis peccata mundo, dona nobis pacem (e a Polonia e a Tabarnia). Amén.
