A taberna (e o seu redor) está impregnada de lendas portuarias, culturais, políticas, que algún dos nosos novos cronistas e escritores ben podería, fío a fío, usar para urdime dun tapiz narrativo. Na beirarrúa de Simeón aínda vin eu homes coma torres con blusa proletaria ao Victor Hugo e pucha en roda de carro. Eran os mozos de fretes ou de carga que alí tiñan o punto para se alugaren a particulares. Se tal, entraban na de Elixio para meterlle as cuncas ou as palomitas. Ao eles pisaren as lousas do chan (esta é a única taberna de Vigo estrada de boa pedra, vexan Pound) os mozos de carga saudaban, porque era a República, a un cabaleiro de barba poboada de cotovías metálicas que sentaba só na mesiña do fondo de Elixio á esquerda, próxima ao mostrador.

O cabaleiro, á portuguesa, nin tiraba o chapeo no interior da taberna, e era Valle-Inclán que viñera visitar en Vigo á súa filla Conchita, casada con Jerónimo Toledano Cañamaque. Igualmente, Valle, que entraba á taberna de Francisco Sánchez, de Mesón de Paredes para escoitar a quincallada e á "gente del bronce" madrileña, ía a Elixio a apañar as verbas enxebres dos mozos de fretes da Porta do Sol. Valle bebía cervexa e sempre a Elixio, mociño, lle chamaba Chuti, espolique de Don Juan Tenorio.

Cada fantasma de Elixio (Celso, Lugrís, Cunqueiro, Castroviejo, Sevillano, Lodeiro, ilustres poetas e artistas) ten atribuído un seu sitio, como ocorre nas casas de familia. Eu vía aqueles mortos; cadaquén no posto asignado pola rotina e aínda río moito das cousas que Mercedes Ruibal lle relataba a Emilio Álvarez Blázquez. E non sigo porque non podería parar. Un día Elixio, despois de facer mil favores e de protexer presos, marxinados e apertados do pecunio do mellor modo que podía, seu xenro, e amigo noso, Carlos Álvarez, asumiu a xestión da taberna.

Daquela Carlos chamou polos espectros, e eles acudiron; aínda os mortos vivintes e nós, os que imos para mortos. Deixou Carlos o mobiliario intacto, pero apareceron cadros, cousas e detalles cos cales Carlos logrou que aquela taberna acadase un extraño parecido etéreo coa "Habitación do Capitán" que un día lle comprara Suárez-Llanos, sendo alcalde, a Urbano Lugrís. As pipas seguen onde estaban, igual que as mesas e uns palés (ou así) que hai no chan e non sei para que serven. Carlos Álvarez, mariño da mercante coma Lugrís quixera ser e como foi Lugrís Vadillo, cadrou moi conforme e tamén cadraron os clientes. Estes foronse sucedendo en camadas xeracionais. Carlos coidou das últimas cunha elegante delicadeza. Foi atento, aínda que opinante e duro ás veces nas respostas. Finalmente quedou só cos amigos; cos derradeiros que, coma os vasos finais de Manuel Antonio, sempre están cheos de saudade. Séxalle a terra leve a Carlos Álvarez, que acaba de ingresar na pálida academia do Elixio celeste. Apertas a Auxi e á querida familia.