Ás veces a palabra dun personaxe importante axuda a definir unha etapa da vida ou un pulo cara outra.
A min sucedeume hai bastantes anos, aló a principios dos noventa, non sei se acaso polo 1990 ou 1991, cando aínda case non me medraba a barba á poula, esa dun polo estilo rebelde que utilizaban por regra xeral os poetas, pintores, intelectuais e homes revolucionarios que mudaron dun xeito ou doutro a historia. Daquelas, nun ataque de fervura poética, decidira escribir un longo libro de poemas dedicados á historia da miña terra, o lar do que proveño, como habitualmente veñen facendo moitos dos poetas que aman o seu recuncho natalicio.
Nin baixado nin preguiceiro, presenteino ao concurso de poesía Cidade de Ourense, cheo de ilusión e esperanza de que polo menos algo bo, de non ser chuzos do ceo, me puidera quizais acontecer.
Pola prensa daqueles anos, resolto o certame, informeime de que entre os membros do xurado estivera o noso celebrado autor das Letras Galegas deste ano, Carlos Casares.
E dado que asistía como contertulio dunha ponencia nuns Encontros de Literatura Infantil organizados pola Dirección Xeral de Cultura da Consellería de Cultura e Xuventude da Xunta de Galicia noutrora, aproveitei un receso no que este escritor se atopaba falando con outros persoeiros do mundo literario e dirixinme con enorme curiosidade cara a el para preguntarlle algo moi importante para min. A miña motivación consistía en indagar cales foran as obras que ao criterio do noso autor destacaban entre as presentadas ao concurso de poesía ao que eu me presentara.
O diaño ou a casualidade fixeron que mencionara dúas, unha delas a que obviamente foi a gañadora, pero a outra quedei sorprendido e afoutado totalmente cando mencionou a que baixo pseudónimo eu presentara.
Por suposto que non lle mencionei en ningún momento que eu fora a verdadeira formiguiña creadora daquel traballo, mais aquelas palabras súas, palabras de novelista e narrador, indubidablemente internacional e famoso xa, como cabe imaxinar, incháronme o peito uns cantos centímetros ese día e por uns cantos días máis, e non so iso, senón que me deron ánimos para seguir traballando no agro literario, terreo no que me veño movendo dende que comecei, nos eidos da miña adolescencia temperá.
