Hai xa anos, Ir Indo convocou un simposion de intelectuais moi motivados pola ruína do Mauer "par excellence" ou Muro de Berlín. Un tal Fukuyama, funcionario da NATO Intelectual, propalara a idea de que a Historia chegou á súa Fin. Que o mundo, unificado e capitalista, xa non deixaría paso ao conflicto e que a loita de clases se convertira nunha entelequia. Os asistentes ao encontro, na súa maioría, concordaban con Fukiyama, a quen eu lle apreciaba un sospeitoso apelido oronímico relacionado cos volcáns apagados. Alguén dixo: seguirá habendo conflictos pero eses resolveranse pola mediación e humanísticamente (ou humanitariamente, se cadra dixo o ponente). Despois viñeron as guerras do Golfo. O Fin da Historia significaba que se podía demoler, coma un Buda xigante e co concurso dun Islam adecuado, o réxime laico e progresista de Afghanistán, onde as ministras marxistas levaban as cabeleiras ondexando ao ar. Terminaron por entorcar polo pescozo a Saddam Hussein, presidente baasista.
Fixeron carnicería con Gaddafi e hoxe ningún (ou case) dos meus lectores sabería decerme a cales compañías pertencen os pozos de petróleo de Iraq e de Siria. Sabemos que son dunhas cantas compañías occidentales do mesmo modo que sabemos que antes das masacres as riquezas do subsolo de Iraq e de Libia eran propiedade do pobo e estaban administradas polo estado socialista panárabe. O Fin da Historia era isto, pois. Pero non funcionou, o paradiso neoconservador capitalista que chamaron globalización e que dirixían os EE UU. Ao doutor Bachar El Assad tamén intentaron enfocarlo ou tortúralo até a morte coma a Cristo Xesús.
Pero non poideron repetir os crimes porque Rusia lle cortou o paso á Fin da Historia. Igual ca chineses, que teñen unha longuísima Historia, non estiveron de acordo con poñerlle Fin. Eles agora son donos de CENSA, de Rodman, de Albo, e non só de restaurantes e de armacéns de cilindradas eiquí en Vigo onde escribo. Naturalmente, Abanca é venezolana, pero iso non se pode decer. Marx falou da Fin da Historia, aínda que colocou tal estado de cousas nun horizonte que ningún dos vivos verá. De momento a Historia, e a Contradicción, continúan. Gañou, limpo, en Nicaragua o comandante Ortega. O chavismo resiste despois de gañar unhas vinte eleccións, algunha das cales so a supervisión de axencias norteamericanas. Xa o Imperio non pode matar Allende ningún. A globalización estopou, a UE estrou en descomposición.
Nalgún punto do aparato do Imperio alguén relembrou con saudade a feliz invasión da bela e minúscula Grenada. E o Imperio, maltreito, reacciona colocando a cariátide oportuna no cumio dos poderes. Xa iremos vendo o que pasa. De momento, Ortega.
